Ὁ ἱερὸς γάμος

Ὁ ἱερὸς γάμος

σκζ΄

Ἥλιος ἐπρωτοχάραξε, βροχὴ οὐρανόθε τρέχει,

φωτοσαϊττεύει τὰ δεντρά, τὸν ἄμμο ἀχτιδοβρέχει.

Πᾶς ἥσκιος ὀπισωπατεῖ, σέρπεται τὸ σκοτάδι,

ὀφίδ’ ὑπάγει καταγῆς, φεύγει τ’ ἀητοῦ τὸ σκιάδι.

Ἥλιος ἀντρειώθη βαθμηδὸν καὶ χρώματ’ ἀχνοῤῥαίνει,

χτίζει τὰ σχήματ’ ἁρμαθιές, γραμμὲς ὁλοῦθε δένει.

Τὸ νύχιο κῦμα ἐπάγωσε καὶ σκορποκαταλυέται,

μορφὴ ἐκ τὰ βύθη φαίνεται, στὸ ἡλιόφως ἀναδυέται.

Ἥλιος ἀκέρηος ἔλαμψε κι’ ἡ νύχτα σπηληοκρύφθη,

ἔλειψε τ’ ἀξεδιάλυτο, τὸ πᾶν γεωμετρήθη.

Τοῦ σκοτοχάους τ’ ὄνειρον ἀνεστολίσθη κόσμος,

τὸ ἐδύνετον φανερωθῇ ἐφανερώθη νόμος.

Στοχάζομ’ ὡς ἀγρόκηπο τὴν πρὶν τοῦ κόσμου χώρα,

μήτ’ ἦσαν δέντρη καὶ ἀνθοί, μήτ’ ὕδωρ, γῆ, μήτ’ ὥρα.

Κεῖτο ζυμάρι ἀνείδωτο καὶ ὅ,τι μπόρειε ὑπάρξῃ

σπέρμα ἐκοιμᾶτο, τρίσβαθα, στοῦ ἀνύπαρκτου τὴν τάξι.

Τρισήλιος πρωτανέτειλε, τὴν λάσπη δοξαρεύει,

σπαρνᾷ τὸ ἀσάλευτο κορμί, στὴν ξιφαριὰ σαλεύει.

Κι’ ἐγιόμισε μορφὴ παντοῦ, γεωμετρία καστρώθη,

κι’ ἀπ’ τοῦ Νοητοῦ τὴν δοξαριὰ πλάσις ἐθεμελιώθη.

Κι’ ὑγιὸς γεννήθη ὁ μέγας Πᾶν, τ’ ὁλόλαμπρο βλαστάρι,

ποὺ ἄπαυτα στροβιλίζεται, γυροβολᾷ μὲ χάρι.

Κι’ ἀντάμα ἡμεῖς χορεύομε κι’ ὁμοῦ γυροβολοῦμε,

κάθε στιγμὴ τοῦ αἰώνιου γάμον ἱερὸ τελοῦμε.

Πίσω ἀπ’ τὸν Ἄθω ἐῤῥόδισε, φωτίσθ’ ἡ Σιθωνία,

τοῦ ἀρχῆθεν γάμου ἀνάμνησις τελέσθ’ ἡ ἱερουργία.

Στὴ φοῦχτα μου ἁρμυρὸ νερό, σπονδὴ στὸν ἄμμο ῥαίνω,

σηκώνομαι, τινάζομαι, κι’ εἶν’ ὥρα νὰ πηγαίνω.

(Δυὸ φωτοστῆλες ἀντικρύ, στὰ σκότη ὡς γυμνωθοῦμε,

ἥλιος μου, γῆ σου, κι’ ἥλιος σου καὶ γῆ μου, θὰ πιωθοῦμε.

Κι’ ὣς μὲς στὴν κεντρικὴ φωτιὰ θὲ νὰ ὑψωθῇ ἡ δίνη,

τῆς πρωταυγῆς ἡ θύμησις στὴν αὐγινή μας κλίνη.)