Ἀειθέρος

Ἀειθέρος

σκε΄

Λιοπύρι ἂν ἦτον ἐς ἀεὶ στὴν πλάσι

κι’ ἄθωρ’ ἡ ἀνατολὴ κι’ ἄγνωρ’ ἡ δύσι

κι’ ἀβίγλιστ’ ἡ ἀστρινὴ τῆς νύχτας φτάσι,

τοῦ ἡλιοῦ τὸ λάμπος ποιός νά ’χεν ὑμνήσει;

Κι’ ἐκειὸς ὅπου ἔρμος δὲν ἔχει ξυλιάσει

στὴ νεκρωμένη ὁγρὴ  χειμέρια φύσι,

ἀνέλπιδος πότε θ’ ἀναβλαστήσῃ,

τὸ ἀμάραντον θέρος πῶς νὰ δοξάσῃ;

Εἰς κρύες καρδιὲς βάδισ’ ἄμετρα μίλια,

μέτρησ’ αὐγές, λιογέρματ’, ἀστροσμάρια,

πλέον ἀγαπῶ θέρη ἄδυτα, λιοπύρια.

Τὸ λιόβγαλμά σου εἶδα, γυνή, καθάρια,

φωτοδρολάπι δίχως ἥσκιου μέρος·

γίν’ ἥλιος μου ἀνέσπερος κι’ ἀειθέρος.