Ὁ γέρων στὸ περιγιάλι

Ὁ γέρων στὸ περιγιάλι

σκγ΄

Στὴν Ἄννα Μαρία Τ. Κ.

Στὴν τάβλα κρασοπίνει γέρων ἁλιεύς,

φωτάει μοναχοκέρι τὸ καλύβι του,

γροικᾷ φωνές, γλυκόγελ’ ἀχαλίνωτα,

στοῦ ἁρμυρικιοῦ τὴν λόχμην ἀλαφροπατεῖ.

Ῥωτεύονται στὸν ἄμμον ἄνδρας καὶ γυνή,

στοῦ ὑδάτου τ’ ἀκραχείλι φλόγες πήλινες.

Ὀλίγο τοὺς ἐχάρη, τ’ ἄστρη πλειότερο,

στῆς γύμνιας δέθη, ἀκέρηος, τὸν κατάδεσμο

κι’ ἀποτραβιέται κι’ ἂς ταράχτη ὁλόκορμος·

τὸ μονοπάτι, πάει, στὸ ψαροκάλυβο,

τὴν κοῦπ’ ἀναγιομίζει, ῥέμβαζε βουβός.

Τοῦ πρωτογόνου Κάλλους τ’ ἀνακάλημα

ἀπ’ τὰ μνημούρια τοῦ καιροῦ, τὰ ὀρθάνοιχτα,

παληᾶς ἀγάπης πνεύματα ἐσήκωσεν.

Ῥωτεύτη ἐδῶ κάποτες ἀξεσκόλιστος

κι’ ἡ θύμησις, γλυκόπικρη, δακρύζει τον,

στὴν ταπεινὴ κι’ ἀνήλιαστη ψυχοῦλα του

τὸν δρόμο ἀναφεγγίζει τοῦ αἰώνιου.