Ὁ λέων τοῦ πόθου

Ὁ λέων τοῦ πόθου

σι΄

Μύρισε, φυλάξου, * βίγλισ’, ἀκουρμάσου,

φωτοθάλασσα * τὰ σκότη κουκουλώνει

ἐλαφῖνα μου· * μὰ κεῖ στὸ σπηληοστόμα

ληόντας ὁ πόθος, * κερί, παραμονεύει.

Φλέγετ’ ὁλόκορμος, * πυρών’ ὁλόγυμνος,

σ’ ὀνειρεύεται, * πεῖνα σαρκὸς τὸν λειώνει,

κι’ ὅμως, νά, βαστᾷ, * καρτερεῖ νὰ ζυγώσῃς.

Κι’ ἂν δὲν σὲ γευτῇ * κατάφλογος πεθαίνει

κι’ ἀνασταίνεται * κατάφλογος καὶ πάλι.

Πάλι πεῖνα τὸν δέρνει * ἂν σὲ σπαράξῃ

καὶ σπαράζεται * καὶ πάλι ἀργολειώνει.

Πύρινον κτῆνος * νεκροζώντανο, πάντα

καταραμένος * κι’ ὁλοτελῶς θλιμμένος.

Ὕδωρ τὸ κορμί, * φωτιὰ βρέχει, τὴν σβήνει.

Φωτιὰ τὸ κορμί, * βουτᾷ στὸ ὕδωρ, σβήνει.

Ἀνὴρ καὶ γυνὴ * γυμνοὶ στὴν πρώτη κλίνη,

στὴν στερνὴ καὶ σ’ ὅλες * ὕδωρ καὶ πῦρ, γυμνοί.