Κοντάκιον ἢ μπαλλάντα

Κοντάκιον ἢ μπαλλάντα

ροϚ΄

Τὸ κοντάκιον * ἀρχαῖος ἦτον ὕμνος

τῶν φιλοχρίστων· * ἐν ἀρχῇ προοίμιον,

οἶκοι κατόπιν, * κι’ ἕκαστον οἶκο κλείνει

τὸ ἐφύμνιον, * τὸ ἴδιο πάντα σ’ ὅλους.

Τὸ πρῶτο γράμμα * κάθ’ οἴκου σχηματίζει

ἀκροστιχίδα, * ῥῆσιν, ὄνομα, φράσιν.

Σκεῦος λόγου ἁβρό, * ποὺ αἰῶνες λησμονήθη,

δύναται ὕψος, * δύναται μεγαλεῖον!

Πῶς νὰ τραγουδῶ * τὸ θώρι τὸ γυμνό σου;

Φέρεις τῆς κυρᾶς * τῆς Κύπριδος τὲς χάρες,

κάλλος σαρκοθὲν * ποὺ Κάλλος ἀναβλύζει.

Μὲ κοντάκια, * θαῤῥῶ, πλειότερο ἀξίζει

παρὰ μ’ εὐτελεῖς * φραντσέζικες μπαλλάντες.