Τὸ ὅραμα τοῦ Σουβᾶρυς

Τὸ ὅραμα τοῦ Σουβᾶρυς 

ρξ΄

Ἦτον ὁ τρίτος πόλεμος τοῦ τρίτου τοῦ ῥηγάτου,

κάτεργα ἡ δύσι ἀρμάτωσεν κι’ ἡ ἀνατολὴ φουσσᾶτα,

κι’ ἡ ἀνατολὴ μᾶς πολεμᾷ καὶ ἡ δύσις μᾶς μπλοκάρει,

κι’ ἀργάστη τ’ ἄψυχα ἡ φωτιά, χαλκὸς τὰ ψυχωμένα,

κι’ ἔτρωγε ἡ ὄχθρητα καρδιὲς κι’ ἡ γῆς κορμιὰ καὶ νειᾶτα.

Χρονῶ ’μουν εἴκοσι καὶ δυό, στοὺς λόχους πρωτομάχος,

φόρουν ξωμίδα φοινικῆ, κῶνον κερατωμένον,

βαρειὰν ἀξίνη ἐχέριαζα καὶ φάσγανο ἀργαζόμουν,

κι’ ὑπάγαινα κνημιδωτός, στὲς πλάτες μου σκουτᾶτος.

Τρεῖς τάξεις ἐστρατεύαμεν, τρακόσιοι τεταγμένοι,

στὰ σκοῦρα πεῦκα ἐχώθημεν, στὰ μαῦρα πευκοδάση,

κι’ ἐφιδογύρνα τὴν πλαγιὰ δυσήλιον μονοπάτι

κι’ ἔπεφτεν πάνωθέ μας, λές, λαὸς δεντρογιγάντων

καὶ κάτωθε, δεντρομεσίς, γαλάζωνε τὸ κῦμα.

Βούκινο ξάφνου ἐστρίγγισεν κι’ ἡ σιγαλιὰ ἐταράχτη

κι’ ὀπίσω τῶν πευκοκορμῶν πλῆθος ὀχτροὶ ἐῤῥιχτῆκαν

καὶ πρῶτον βέλεα ἔβρεξεν, σιμώτερα κοντάρια,

χιάσαν ἀξινοφάσγανα καὶ ῥοπαλοσκουτάρια,

κι’ ἄρχεψε ὁ πόλεμος δριμιὸς κι’ ἐδρόγγεψε ὡσὰν δάσος.

Πλέξαμε γεῖς ἀνάντιος τριῶν κι’ ἡ βιά των πλειὸ μεγάλη

κι’ ἐκλονιστῆκαν συζυγιές, τὰ ὄρδινα ἐσκορπίσαν,

κι’ ἡ μάχητα γίνη πολλές, τὸ ἑσμάριν ἀντροκάλια.

Ἔβαλα εἰς νῶτα μου κορμὸν κι’ ἐκεῖ μ’ ἐπολεμοῦσαν,

τρεῖς στὴν ἀράδα ἐφόνευσα κι’ οἱ τρεῖς ἐλάβωσάν με,

πλούσιο τὸ γαῖμ’ ἀνάβρυσε κι’ εἰς τὸν κορμὸν καθίζω

κι’ εἶδα τὸ δάσος ἡσκιερό, σὰν τῶν θνητῶν τὸν κόσμο,

τὲς φωτοστῆλες τοῦ δειλιοῦ σὰν τῶν νεκρῶν τὸν δρόμο,

κι’ ἔσβησε ὁ σάλαγος στ’ αὐτιὰ κι’ οἱ ὀφθαλμοὶ ἐσφαλῆσαν.

Μετὰ κι’ ὅντες ἐξύπνησα τὸ γαῖμα δὲν κυλοῦσε,

μήτ’ ἦτον γύρω μάχητα, μήτε νεκρῶν κουφάρια,

χρυσᾶ ποτάμια τοῦ δειλιοῦ τὸ δάσος τεμαχίζαν,

ψηλάθε πελαγόφερνε δυσήλιον μονοπάτι,

κι’ εἰς τὰ πενῆντα πόδια ὀμπρὸς ἀντίστεκεν ὁσπίτι

δίπατον, κεραμόσκεπον καὶ ἀνθογυρισμένο.

Πέρναγεν ὥρα πέρναγεν, ἐβάθαινεν ἡ δύσις,

ἐβάθαιναν κι’ οἱ στοχασμοὶ κι’ οἱ σκέψεις μυριοπλέκαν

ἂν τάχα ζῶ γὴ ἀπόθανα γὴ πέραμα προσμένω,

κι’ ὡς εἶπα, πάει λωλάθηκα, τότες ἐπρωτοφάνη.

Δυὸ χέρια ἀδράξαν κι’ ἔσυραν μπερντέδες λουλουδάτους,

ξεμανταλώθη κι’ ἄνοιξεν τὸ πορτοπαραθύρι

κι’ εἰς τὸν ἐξώστη τοῦ ὁσπιτιοῦ ἐξέβ’ ὡρηὸν κορίτσι

κι’ ἅπλωνεν εἰς τὸ δρύφακτον πανὶ ν’ ἀποστεγνώσῃ.

Μαστόδετον ἐφόραγεν, μαῦρο λευκοβουλλᾶτον,

περιζωμάτιον μισερόν, μαῦρο λευκοβουλλᾶτον,

κι’ εἰς τὰ λοιπὰ ἦτον γυμνή, γυμνὴ κι’ ἡλιοκαμμένη,

στὴν ἐμμορφιὰ τρισπόθητη καὶ καστανομαλλοῦσα.

Γιομώνω τὰ πλεμμόνια μου κι’ ἔκραξα πρὸς τὴν κόρη,

κατὰ τὰ δέοντα χαιρετῶ, τῆς λέγω τὴν γενηά μου,

μὰ ἐκείνη μήτε ἀντίλεξεν, μήτε ἀντιχαιρετίζει,

μήτε κομμάτι ἐσάλεψεν, σὰν ποὺ ἀγροικᾷς σαλεύῃς,

κι’ ἀπ’ τὸ πορτοπαράθυρον πάλε στ’ ὁσπίτι ἐχώθη

κι’ ἀπόμειν’ ἀνημπόρετος κι’ εἰς τὸν κορμὸν γερμένος.

Πέρναγεν ὥρα πέρναγεν, μούχρωμα κι’ ἀμφιλύκη,

ἐθάμπωσαν κι’ οἱ στοχασμοὶ κι’ οἱ σκέψεις θολοπλέκαν

ἂν τάχα ἀνεμπαίζῃ με γὴ ἀνείδωτος τῆς εἶμαι,

κι’ ὡς εἶπα πλειὸν δὲν θὰ φανῇ, τότες δευτεροφάνη.

Λευκὸ χιτῶνα ἐφόραγεν, ζώνη λευκὴ ζωσμένον,

κι’ ἕνα πινάκι ἐκράταγεν στὰ τρυφερά της χέρια,

καὶ τὸ πινάκι ἦτον βαθὺ κι’ εἶχε λογιῶν ὀπῶρες

κι’ εἰς τὸν ἐξώστη ἐκάθισε, τό ’βαλεν στὴν ποδιά της,

στοῦ δρύφακτου τὴν κουπαστὴν ἐστήριξε τὰ πόδια

κι’ ὡς ὁ χιτῶνας χώρισε, δεξιόζερβα κι’ ἐχύθη,

ἔλαμψαν οἱ γυμνοὶ μηροί, γυμνοὶ κι’ ἡλιοκαμμένοι,

κι’ αὐτὴ μὲ τὸ μαχαίριν της ἔκοβε κι’ ἐγευότουν.

Πῆρα γιομάτην ἀναπνοιὰ κι’ ἐκάλεσα τὴν κόρη,

δέομαι στὴν τρισεύγενην, ἱκέτης τῆς προσπέφτω,

μὰ ἐκείνη μήτ’ ἐλύγισε, μήτε μοὶ ἀποκρίθη,

μήτε ξαφνιάστη νὰ στραφῇ, σὰν ποὺ καλοῦν σε στρέφῃς,

κι’ ὅντες τὸν δεῖπνο ἐτέλεψεν εὐθὺς στ’ ὁσπίτι ἐχώθη

κι’ ἔμεινα πάλε ἀνέλπιδος, μὲ τὸν κορμὸν δεμένος.

Πέρναγεν ὥρα πέρναγεν, ἡ νύχτα τρόγυρά μου,

ζόφωσις ἤπιε τὰ δεντρά, ζόφωσις τὴν καρδιά μου,

ἐγίνηκεν κι’ ἀνηνεμιὰ καὶ μ’ ἔτρωγεν ὁ ἱδρῶτας,

κι’ ὡς εἶπα μ’ ἀπωλέστη ὁ νοῦς, τότες τρίτην ἐφάνη.

Προχώρησεν ὁλόγυμνη κι’ ἐστάθηκεν ὁλόρθη

κι’ ἐγυάλιζεν ὁλόκορμη, λαφραναμαλλιασμένη,

τοῦ ἱδρῶτος τ’ ἄφανο φαντὸ κατάσαρκα ἐντυμένη,

κι’ ἐπῆρεν εἰς τὰ χείλη της σὰν ἄχυρο, σὰν χόρτο,

κι’ ὀκάτιν ἐσπινθήρισεν κι’ ἀνάβει κι’ ἀργοκαίγει,

γαλάζιον ἔπινε καπνό, γαλάζιον ἐφυσοῦσε,

καὶ πότ’ ἐθώρα εἰς τ’ ἁψηλὰ τ’ ἄστρη τὰ φεγγοβόλα

καὶ πότες ἀναγύρευε, δεντρομεσίς, τὸ κῦμα.

Τὰ τέτοια ἀπ’ τὰ μικρᾶτα μου τά ’χα πολλὰ ἀκουσμένα,

ἀοιδοὶ ἱστοροῦν γιὰ μάγισσες, μῦθοι θρυλοῦν γιὰ γραῖες

πέρα στὲς χῶρες τοῦ βοῤῥᾶ, στοῦ τίποτα τοὺς κάμπους,

ὅπου σὰν πίνουν τὸν καπνὸ πνέμματα τὲς κυριεύουν,

τὰ ποὺ ἐρωτᾷς ποκρίνονται, τὰ ποὺ ποθεῖς μαντεύουν,

κι’ ἐγὼ διπλοστοχάσθην το καὶ τριπλοσυλλογιέμαι

μήπως τὰ μάγια τοῦ καπνοῦ θέλουν μὲ φανερώσει;

Ξέπνοος τὰ χείλη ἐκίνησα, ψιθύρισα τῆς κόρης,

κατὰ τὰ δέοντα χαιρετῶ, τῆς λέγω τὴν γενηά μου,

κι’ ἐκέρωσε κι’ ἐστύλωσε, μόρφασε στὴν μεριά μου,

κι’ ἔσβησε μετὰ ταραχῆς τὸ μαγικὸν χορτάρι

κι’ ἀκίνητη ἀκουρμαίνοταν, μὲ τὴν πνοὴ κομμένη.

Πὼς ἀγροικᾷ ἐθάῤῥεψα, τὸν λόγο δευτερώνω,

δέομαι στὴν τρισεύγενην, ἱκέτης τῆς προσπέφτω,

κι’ ἐκείνη κεραυνόπληκτη καὶ τρισαλαλιασμένη

κλείνει μηρούς, γονυλυγᾷ, βυζιὰ κρυβοχεριάζει,

«Ποιός εἶναι ἐκεῖ; Ποιός εἶναι ἐκεῖ;» δὶς πρὸς ἐμὲ φωνάζει,

«Γέμισε κι’ ἡ Χαλκιδικὴ μ’ ἀνώμαλους κι’ ἀλῆτες»,

κι’ ὅμοια δρυάδα ὁποὺ σκιαχτῇ καὶ νύμφη ὁποὺ τρομάζῃ,

γοργὰ τὴν ῥάχιν ἔδειξεν, γοργὰ στ’ ὁσπίτι ἐχώθη

κι’ ἐμανταλώθη κι’ ἔκλεισεν τὸ πορτοπαραθύρι,

δυὸ χέρια ἀδράξαν κι’ ἔσυραν μπερντέδες λουλουδάτους,

κι’ ἀπόμεινα καρδιότρωτος, παντέρημος, μονάχος,

κι’ ἔσβησε ἡ συλλογὴ στὸν νοῦ κι’ οἱ ὀφθαλμοὶ ἐσφαλῆσαν…

Ἡ φωτοφλόγα τοῦ δειλιοῦ μοῦ ἐπείραξεν τὰ ὀμμάτια

κι’ ἐξύπνησα κεῖ πού ’πεσα, στὸ δάσος τοῦ πολέμου,

γαῖμα ξερὸν ἀπάνω μου, γύρω οἱ νεκροὶ συντρόφοι

κι’ ἐγὼ ὁ γεῖς, ὁ ζωντανός, τὸ δάσος μ’ εἶχε σώσει,

κι’ ἔψαλα στὶς δεντροθεὲς λυτρωτικὸν παιᾶνα.

Μισὸς αἰὼν ἐβάδισεν κι’ ἀκόμα τὰ θυμοῦμαι,

μισὸν αἰῶνα ἐμέτρησα, δὲν ἀπολησμονῶ την!

Ὁ ὑστερνός μου ὁ πόλεμος ἀποταχιὰ κινάει,

κι’ ὡς φέξῃ θέλω ἀρματωθῆ κι’ εἰς τ’ ἅρμα θέλω ἀνέβει

καὶ μετὰ τοῦ φουσσάτου μου θέλω διαβῆ τὸ δάσος,

τὸ δάσος ποὺ μοὶ ἔδειξεν τ’ ἀλαργινὸ ἄλλον δάσος

πού ’ναι πευκοπερίκλειστον κι’ ἀπόμερον ὁσπίτι

ποὺ κατοικεῖ τρισπόθητον καὶ καστανὸ κορίτσι,

εἰς τόπον ποὺ οἱ ἀνθρῶποι του Χαλκιδικὴν καλοῦσιν.