Ἡ δόξα τῶν ἄστρων
(Τὸ
τραγούδι τῆς Λιραζὲλ)
ρκϚ΄
Στὴν Φωτεινὴ Γ.
Ἀπ’ τὴν
ἀνάλλαγη ἐμμορφιὰ
ποθοῦσα ν’ ἀλαργέψω,
στὸν
θάνατο νὰ κατεβῶ, στὲς
ὧρες νὰ βαδίσω,
δέντρη
χρυσᾶ, δέντρη γυμνά, μ’ ἀνθοὺς
δεντρῶ νὰ παίξω,
κι’ ἔτσι,
ξωθιά, ῥηγόπουλον ἔστερξα ν’ ἀγαπήσω.
Μοιάζουν
τὰ κάλλη ἐδῶ μ’ ἐκεῖ
μὰ φαίνονται κι’ ἀνόμοια,
φόβον
μ’ ἐλπίδα δένουνε, κερνοῦν χαρὰ
μὲ θλῖψι,
κι’ ὅ,τι
λατρεύτη θὰ παυτῇ
κι’ ὅ,τι ἄνθισε θὰ
λείψῃ,
πλέουν
οἱ ἀρμάδες τῶν
ψυχῶν μὲ δίχως φῶτα
αἰώνια.
Μὰ ὅντες ἡ
ἀντάρα τοῦ ἡλιοῦ
καταλυθῇ τὸ δείλι
κι’ ὁ ἀθέρας
στὸ κρουστόφαντο, γυμνώνεται, σκοτάδι,
πῶς
γλυκοφραίνεσαι ἀμμαθιὰ
σὰ ἰδῇς στὸ
οὐράνιο μίλι
τ’
ἀστεροφλογοκέντητο νυχτερινὸ καβάδι!
Ἀνάξιοι σεῖς
θεοὶ τῆς γῆς
κι’ ἀνάξια προσκυνοῦν σας,
γύφτοι,
ῥηγαίους καμώνεστε, τρῶγλες, παινιέστε κάστρη·
ἥλιοι θνητοὶ
ποὺ σβήνετε μὲ τοὺς
θνητοὺς πιστούς σας,
μὰ
ἐγώ ’μαι ἀμάραντη ξωθιὰ
καὶ προσκυνάω τ’ ἄστρη.