Εἰς τὴν ἀσπιλουργὸν

Εἰς τὴν ἀσπιλουργὸν

σοθ’

Γοργὴ μετράω τὴν βροχή, τὴ γῆ ὡς καταξεπλένει,
γοργότερον τ’ ἀγέρι λέω, τὰ σύγνεφα ὡς σαρώνει,
γοργότατον τ’ Ἄστρον θωρῶ, τὰ μαῦρα ὡς σκορπολύει,
ἀμὴ ἐσύ, Ταπείνωσι, πάντων ἡ γοργοτέρα.
Τρῦπα εἰς τὸ μάταιον ἂν βρῇς, ῥωγμὴν εἰς τὴν περφάνεια,
σπίλους καὶ στίγματα ῥουφᾷς, κηλῖδες τὲς παστρεύεις,
καὶ τὴν ψυχὴ λευκοφορεῖς, τὸν νοῦ καθαροντύνεις·
σύ, ἡ σοφὴ ἀσπιλουργός.

MADONNA MIA

Ποίημα τοῦ Ὄσκαρ Γουάιλντ

Κρινοκόριτσο, στὸν πόνο αὐτοῦ τοῦ κόσμου δὲν ταιριάζει,
καστανὰ μαλλιὰ μετάξι, ὣς τ’ αὐτιὰ σφιχτοπλεγμένα,
μάτια πεθυμιᾶς μὲ δάκρυα λήθαργου μισοφραγμένα,
σὰν τὸ πειὸ γαλάζιον ὕδωρ, πίσω ἀπὸ βροχὴ ὡς φαντάζει:

Μάγουλα χλωμὰ ποὺ ἀκόμη ἔρως δὲν τὰ κηλιδώνει,
χείλι κόκκινο ἀπ’ τὸν φόβο τῆς ἀγάπης ῥουφηγμένο,
τόσο ἄσπρο λαιμὸ δὲν ἔχει περιστέρι τ’ ἀσημένιο,
ποὺ στ’ ἀχνὸ τὸ μάρμαρό του μαβιὰ φλέβα σκαρφαλώνει.

Καίτοι τὰ ἰδικά μου χείλη θὰ ἐξυμνοῦν την δίχως στάσι,
καὶ τὰ πόδια της ἀκόμη νὰ φιλήσω δὲν θὰ ἐτόλμουν,
τὰ φτερὰ τοῦ δέους βαστοῦν με στῆς σκιᾶς των τὴν ἁψῖδαν·

ὅπως καὶ τὸν Δάντη, ὅταν μὲ τὴν Βεατρίκη ἐστάθη
κάτω ἀπ’ τοῦ φλεγομένου Ληονταριοῦ τὸ στέρνο, κι’ εἶδαν
τῆς Χρυσῆς Σκάλας τὴν θέα καὶ τοῦ Κρύσταλλου τοῦ Ἑβδόμου.

Εἰς τὴν ἁρπαγὴν τοῦ λουκάνικου

 Εἰς τὴν ἁρπαγὴν τοῦ λουκάνικου

σοη΄

Τσυρίζει τὸ λουκάνικον, ψένεται εἰς τὸ τηγάνι,
κι’ ὁ κάτης δίχως νὰ καῇ μὲ τέχνην ἥρπαξέν το.
Ὁρμᾷ ἡ κυρὰ μαγείρισσα καὶ μυριοκαταριέται,
μὰ ὡς γοργοκρύφτ’, ἡσκιοστοιχειόν, ἔδωκε τὸ χαλάλι.
«Ν’ ἁρπάχνῃς, κάτη, φύσις σου, ν’ ἀγρεύῃς μαστοριά σου,
κι’ ὅντες ποντίκια μοῦ φελᾷς κι’ ὅντες μεζὲ κακοῦργος;»
»Πανάθεμά σε!» γέλασεν…

Εἰς τὸ σπασμένον ποτήρι

Εἰς τὸ σπασμένον ποτήρι

σοζ΄

Γυαλί, ποτήρι σ’ ἔκαμαν, νὰ πίνουσιν οἱ ἀνθρῶποι,
κι’ ἐγιόμιζά σε κι’ ἔπινα, γευόμην, ξεδιψοῦσα,
καὶ νῦν ἐστρώθης καταγῆς σκορπιοκομματιασμένο.
Τέτοιος ἔνι ὁ θάνατος, θαῤῥῶ κι’ ὁ μέγας ἔρως·
πρὶν εἶχες χρῆσι καὶ μορφή, μορφὴ καὶ χρῆσι οὐκ ἔχεις,
καὶ πάλι ἀστράφτεις γυάλινο, δίχως μορφὴν οὐσία.