Ποῦμα

Ποῦμα

σοδ΄

Τὸ κᾶμμα κάμει κύματα κι’ ἡ ἄσφαλτος πυρώνει,
κι’ ὅπου τοῦ χόρτου οἱ θάλασσες ἀφρίζουν στ’ ἀκροδρόμι,
γεῖς πύθων ἐσφιχτόζωσε νὰ πνίξῃ τὸ ἐλαφάκι.
Κραυγὴ γροικιέτ’ ὅμοια βροντή, βραχνὸ στοιχειοῦ λαρύγγι·
μολάει ὁ πύθων τὴν λαβή, στὰ χόρτα γοργοχάθη,
τὸ λάφι ἀσκώθη κι’ ἤτρεμε κι’ εἰς τὸ φευγιὸ ἀμπηδάει.
Τὸ ποῦμα κοντοζύγωνε, τοῦ ὄρους τὸ λεοντάρι·
μήτε εἰς τὸν πύθωνα χυμᾷ μήτε κι’ εἰς τὸ λαφάκι,
μὸν δρόμο ὑπάγει, ἀργοπατεῖ, καὶ βασιλοβαδίζει.
Κι’ ὅλον βρουχιέται ἀπόκοσμα καὶ τρομοκαταλύει·
κι’ ἒν ἡ λαλιά του ῥώμη του κι’ ἡ ἀγριωσύνη βιά του,
ἄστρη ὁποὺ καίγουν φονικὸν ἡ κίτρινη ματιά του.