Astrophobos

Ποίημα τοῦ Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ

Στῶν μεσονύχτιων οὐρανῶν τὸ φλογοκᾶμμα
ἀλάργα μέσα στῶν αἰθέρων τὸν βυθό,
κάποτ’ ἐβίγλιζα, σ’ ἄγρυπνου πόθου νᾶμα,
κάποιο ἀστέρι ὅλο γητειά, θαῤῥεῖς χρυσό·
μὲ κάθε βλέμμα σὰν ἐπέστρεφε στὰ οὐράνια,
νὰ ἐφεγγοβόλει πρὸς τὸ ἅρμα τ’ Ἀρκτικό.

Κύματ’ ἀπόκρυφα τοῦ κάλλους συμβαδίζαν
μὲ τὶς πανέμμορφες ἀχτῖδες τὶς χρυσές·
φαντασιώσεις εὐτυχιᾶς κατηφορίζαν
σὲ μυρωμένες μέσα Ἠλύσιες ἀχλές·
καὶ συγχορδίες λυρογέννητες σκορπίζαν
πέρ’ ἁρμονίες ’πὸ μπαλλάντες Λυδικές.

Τόπος μὲ τέρψεως σκηνὲς (νόμιζα) κεῖται,
ὅπου οἱ μακάριοι κι’ οἱ λεύτεροι οἰκοῦν,
καὶ θησαυρὸς ἐντὸς κάθε στιγμῆς κρατεῖται
ὅπου τὰ μάγια τοῦ Λωτοῦ τὸν κουβαλοῦν,
καὶ μουσικὸ μέτρο ῥευστὸ κεῖ αἰωρεῖται   
ἀπ’ τὸ λαγοῦτο τοῦ Ἰσραφὴλ ὅπου γροικοῦν.

Κεῖ ἀστροφέγγαν ( σκέψιν ἔλεγα πλασμένη)
κόσμοι γιομᾶτοι εὐτυχία μὴ γνωστοί,
μὲ τὴν Εἰρήν’ ἡ Ἀθῳότητα πλεγμένη
σιμὰ στὸν θρόνο ποὺ αὐθεντεύει ἡ Ἀρετή·
ἄνδρες φωτός, κι’ οἱ στοχασμοὶ ἐκλεπτυσμένοι
πειὸ ἁγνοί, πειὸ δίκαιοι, ἀπ’ ὅσον οἱ ἐδικοί.

Τέτοια σκεφτόμουν, πάνω στ’ ὅραμά μου ὅταν
μιὰ ἐρυθρὴ ἐσύρθη ξέφρενη ἀλλαγή·
σὲ χλευασμὸ ἡ ἐλπίδα πλέον διαλυόταν,
τὸ κάλλος πῆρεν ὄψι ἀλλόκοτα στρεβλή·
παράταιρα τ’ ἀκκόρντα ὕμνων συμπλεκόνταν,
θέες φασματικὲς σ’ εὖρος δίχως φραγή.

Ἄλικον ἔκαιγε τῆς θλίψεως τ’ ἀστέρι
ὡς τό ’δα πίσω ἀπ’ τὶς ἀχτῖδες καθαρά·
ὅλον δεινὰ κι’ ἂς φαίνοταν χαρὰ πὼς φέρῃ
πριχοῦ ἡ ἀλήθεια νὰ μοῦ κάψῃ τὴν ματιά·
κακοδαιμόνοι, στῆς τρέλας τὸ βουρκονέρι,
στὸ ἐντόνως τρέμιο φῶς θωροῦσαν μοχθηρά.

Τὸν μῦθο τὸν διαβολικὸ πλέον ἠξεύρω,
κεῖνον ποὺ ἔφερεν ἡ λάμψ’ ἡ χρυσαφιά·
τὸ πουλιοπλούμιστο τὸ μαῦρο πειὰ ἀποφεύγω,
κεῖνο ποὺ ἐβίγλιζα κι’ ἐλάτρευα παληά·
Ἀμὴ ὁ τρόμος, πρᾶμμα μόνιμο καὶ στέρηο,
ἐστοίχειωσέ μου τὴν ψυχὴ παντοτινά.