Τὸ στοίχημα

Τὸ στοίχημα

σξε΄

Τὸ χάραμμα σιμώνει, κρούει βαρὺ σφυρί,
ἀχὸς ποὺ πασσαλώνει, σχίζει τὴν κρύα γῆ.
Ἡ φαμελιὰ ξυπνάει, φωνάζουν τὰ παιδιά:
«Πατέρα, μι’ ἀγελάδα! Στὴν πόρτα μας βοσκᾷ».
«Ποιανοῦ ’ναι; Δῶ πῶς βρέθη; Καὶ ποιός τὴν ἔδεσε;»
«Μπρέ, μπρέ!» τὴν εἶδ’ ὁ Στράτος κι’ ἐχαμογέλασε…

«Μιὰ νταμιτζάνα οὖζο, Στράτο, νὰ συμπαθᾷς,
τὴν πίνω δὲν τὴν πίνεις, μιὰν ἀγελάδα πᾷς;»
«Ζῳέμπορας περνιέσαι, δὲν θὰ σοῦ λείψῃ μιά·
περνιέμαι νοικοκύρης, κι’ ἔχω μικρὰ παιδιά».
Μὴν σωριαστῇ ὁ Στράτος συνδυὸ τὸν περπατοῦν·
τὸν βαρυρογχαλίζει τέσσερεις κουβαλοῦν.