Ποίημα τοῦ Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ
(Πρώτη δημοσίευσις στὸ 21ον τεῦχος
τοῦ περιοδικοῦ τῆς Φ. ΛΕ. ΦΑ. ΛΟ.)
Εἶν’ ὥρα στοῦ λυκόφωτος τὴν θολερὴ βεντάλια,
πειότερο τὸ φθινόπωρο, ποὺ ἀπ’ τ’ ἄστρα κατεβαίνει
ἄνεμος στὶς λοφοκορφὲς κι’ ὁδοὺς ἔρμες διαβαίνει,
σὰν καῖν σὲ κάμαρες ζεστὲς τὰ πρῶτα λαμπογυάλια.
Τὰ φύλλα στροβιλίζονται παράξενα, φανταστικά,
μὲ χάρι ἐξώκοσμη ὁ καπνὸς βγαίνει στριφογυρνῶντας,
γεωμετρίες ἀπ’ τὸ βαθὺ διάστημ’ ἀκλουθῶντας,
μέσ’ ἀπ’ ὁμῖχλες νοτινὲς ὁ Φομαλὼ κρυφοκοιτᾷ.
Οἱ ὀνειροπόλοι ποιητὲς τὴν ὥρ’ αὐτὴ γνωρίζουν
τί μύκητες βλασταίνουν στὸν Γιογκόθ, τί εὐωδιὲς
κι’ ἀνθῶν χρώματ’ ἁπλώνονται στοῦ Νίθον τὶς στερηές,
ποὺ στοὺς φτωχοὺς κήπους τῆς γῆς παρόμοια δὲν ἀνθίζουν.
Ὅμως γιὰ κάθε ὄνειρο ποὺ ἀπ’ τ’ ἄστρα γεφυρώνουν,
ἀπ’ τὰ δικά μας δώδεκα οἱ ἀνέμοι αὐτοὶ σαρώνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου