Ποίημα τῆς Κριστίνα Τζωρτζίνα Ροσσέτι
Ἀπ’ ὅλους τοὺς
καμβάδες του μιὰ ἡ ὄψι ποὺ κοιτάει,
ἴδια ἡ μορφὴ
ποὺ κάθεται ἢ περπατᾷ ἢ γέρνει:
πίσω ἀπ’ αὐτὲς
τὶς προβολὲς τὴν βρήκαμε κρυμμένη,
μέσ’ ἀπ’ αὐτὸ
τὸ κάτοπτρο τὸ κάλλος της περνάει.
Ῥήγισσα,
βαθυκόκκινα ἢ ὀπάλλινα φοράει,
θέρος σὲ
λαχανόκηπον ἄσημη κόρη μένει,
γυνὴ ἁγία,
ἄγγελος – κάθε καμβὰς σημαίνει
τὸ ἴδιον ἕνα
νόημα, προεκτάσεις δὲν χωράει.
Τρέφεται ἀπὸ
τὴν ὄψι της νυχθημερὸν αὐτός,
βλέμμα ζεστὸ
κι’ ἀληθινὸ κείνη τοῦ ἀντιδωρίζει,
ὡς τὸ φεγγάριν
ἔμμορφη κι’ εὔθυμη ὡς τὸ φῶς:
Ὄχι χλωμὴ ἀπ’
τὸ στήσιμο, λύπη δὲν τὴν σκοτίζει·
ὄχι ὡς εἶναι,
μὰ ἡ παληά, ποὺ ἔλαμπ’ ἐλπίδα μπρός,
ὄχι ὡς εἶναι,
μὰ ἡ πλαστὴ ποὺ στ’ ὄνειρό του ὁρίζει.
Σχέδιο: Dante Gabriel Rossetti
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου