The Window

 

 

 

 

 

 

 

 

Ποίημα τοῦ Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ

Σπίτι παληό, σὲ πτέρυγες μπλεγμένες ἁπλωμένο,
π’ οὐδεὶς ποτὲ μπόρειε ἀκριβῶς νὰ παρακολουθήσῃ,
καὶ σὲ μικρὸ δωμάτιο πρὸς πίσω εἶχ’ ἀπαντήσει
περίεργο παράθυρο, μ’ ἀρχαία πέτρα χτισμένο.

Κεῖ ἔρμος, στὰ μικρᾶτα μου π’ ὄνειρα μ’ ἐπαιδεῦαν,
στῆς μαύρης θολερῆς νυχτιᾶς τὸ κράτος, ἐκινοῦσα·
μ’ ἀλλόκοτην ἀποκοτιὰν ἀραχνοϊστοὺς περνοῦσα
κι’ οἱ ἀπορίες τοῦ θαυμαστοῦ ὁλοὲν μ’ ἐκυριεῦαν.

Σὲ κάποιαν ὕστερη ἐποχὴ μαστόρους εἶχα φέρει
νὰ βρῶ οἱ θολοὶ προγόνοι μου ποιὰ θέα περιφρονῆσαν,
μὰ ὅπως τὴν πέτρα ἐτρύπησαν, ξεσπᾷ μ’ ὁρμὴν ἀγέρι
ἀπ’ τὰ ἐξωγήινα κενὰ ποὺ πέρα χαίνοντα ἦσαν.

Γίναν καπνός – μὰ εἶδα ἐντὸς κι’ ηὗρα ξετυλιγμένον
κάθ’ ἄγριο κόσμο π’ ὄνειρα μοῦ ’χαν ἱστορημένον.

 

[Litle Sam Perkins]

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ποίημα τοῦ Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ

Ὁ ἀρχαῖος κῆπος μοιάζει ἀπόψ’ ὣς πέρα
βαθύτερη σκοτείνια νὰ βαστᾷ,
σὰν κάποιου σιωπηλοῦ ἥσκιου ἡ φτορὰ
νὰ αἰωρεῖτο γύρω στὸν ἀέρα.

Οἱ χλόες μὲ κρυφὲς λῦπες χορεύουν,
ἀνήμπορες πολὺ νὰ εἰποῦνε ποιές –
στὴν μνήμη των φέρνοντας ἀπὸ χτὲς
τὰ πατουσάκια ποὺ τὶς ἀναδεύουν.

 

-Ὁ μικρὸς Σάμ Πέρκινς ἦταν ἕνας γατούλης.

Evening Star

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ποίημα τοῦ Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ

Τόπος κρυφὸς καὶ γαληνός, τ’ ἀντίκρυσα μέσ’ ἀπὸ ἐκεῖ
ὅπου τὸ δάσος τὸ παληὸ λειβάδι μισοαρπάζει.
Σ’ ὅλες τὲς δόξες τοῦ δειλιοῦ ἀναμεσὶς ν’ αὐγάζῃ -
πρῶτον ἀχνό, μὰ μὲ θωριὰ ποὺ ἀργοδυνάμωνε λαμπρή.

Νύχτα, καὶ τὸ ἔρμο φαροφῶς, μὲ κεχριμπάρινη χροιά,
τὴν ὅρασί μου ἐρέθισεν ὡς μὴ ἄλλοτ’ ἰδωμένο·
τὸ ἄστρο τὸ ἑσπερινό – μὰ χιλιαυγατισμένο
σὰν πειότερο στοιχειωτικὸ μὲς στὴν σιωπή, στὴν μοναξιά.

Χάραξ’ εἰκόνες ξενικὲς ἐπὶ τοῦ τρέμιου ἀέρος –
θύμησες σκόρπιες ποὺ διαρκῶς μοῦ ἐγιόμιζαν τοὺς ὀφθαλμούς –
πύργους καὶ κήπους ἀχανεῖς· πέλαγ’ ἀνοίκεια κι’ οὐρανοὺς
μιᾶς φευγαλέας θολῆς ζωῆς – δὲν ξεύρω νὰ εἴπω μέρος.

Μὰ ξεύρω πειά, οἱ ἀχτῖδες του ποὺ τ’ ἀστροχάη δρομοῦσαν
ἀπ’ τὴν χαμένη, μακρυνή, πατρίδα μου ἐκαλοῦσαν.

Mirage

 

 

 

 

 

 

 

 

Ποίημα τοῦ Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ

Μήτε γνωρίζω ἂν κάποτες ὑπῆρξεν – ὁ χαμένος
ἐκεῖνος κόσμος ποὺ ἀχνοπλέει στοῦ Χρόνου τὴν ῥοή –
κι’ ὅμως τόνε θωρῶ συχνά, πορφυρανταριασμένος,
στὰ βύθη ὀνείρου θολεροῦ πῶς ἀχτιδοβολεῖ.

Κεῖ στέκουν πύργοι ἀλλόκοτοι, ποτάμι’ ἀνοίκεια ὁδεύουν,
λαβύρινθ’ εἶν’ μὲ θαύματα, θόλοι ἀχαμνοὶ φωτός,
καὶ κλωναρόπλεχτοι οὐρανοὶ φωτιᾶς, ὅμοια ὡς σαλεύουν
νοσταλγικὰ στὸ σύθαμπο μιᾶς χειμερίας νυκτός.

Τρανοὶ χερσότοποι ὁδηγοῦν σ’ ἔρμες ἀκτὲς βρυώδεις,
ποὺ ἁδρὰ πουλιὰ γυροπετοῦν· λόφο ἀνεμοδαρτὸ
ἕνα χωριὸ κατέχει τον, ἀρχαῖο, λευκοπυργῶδες,
μὲ κωδωνοκρουσίες σπερνὲς ποὺ ἀκόμη ὡς ν’ ἀγροικῶ.

Μήτε γνωρίζω ποιὰ εἶν’ ἡ γῆ - σκιάζομαι νὰ ῥωτήσω
πότε ἢ γιατί κεῖ πάτησα, ἢ πότε θὰ πατήσω.

Ἡ τέχνη γιὰ τὸ κάλλος

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 https://www.theodosispapadimitropoulos.gr/%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF/%E1%BC%A1-%CF%84%CE%AD%CF%87%CE%BD%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%E1%BD%B0-%CF%84%E1%BD%B8-%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%82/