Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012

Τὰ δώδεκα λαγωνικὰ


Τὰ δώδεκα λαγωνικ

ριδ΄

Βούκινο νά ’χω μαγικό, σὰν τ φυσ, σιμά μου,
δώδεκα νά ’ρχωνται στοιχειά, πιστὰ λαγωνικά μου.
Νὰ ξαμολνιονται, ν’ λυχτον, ν’ γρεύουσιν ες τόπους
ποὺ φυόνται ες φιλες ψυχς κα χαλαστς νθρώπους.
Νὰ ξετρυπώνουν στὲς μονις κακς βουλς κα σκέψεις,
καὶ ν ξεσκίζουν τ θεργι πο κρύβου ο δόλιες λέξεις.

Δοξάρι νά ’χω μαγικό, σαγίττες νὰ σκαλίζω,
στοῦ λιου τ φς ν τς βουτ, μ φς ν τς ποτίζω.
Νὰ σαγιττεύω στν χωσι το μάταιου τ’ γρια σμήνη,
δρακόντους, ὄρνεα κι’ αινες, τν πεθυμιν τ κτήνη.
Μὲ φς ν φαρμακώνωνται, ν τρέχουν τ ζαγάρια,
νὰ φέρνουσι στ πόδια μου στερφν παθν κουφάρια.

Νά ’χω καὶ κάστρο ν κρεμ, τοιχοβαλσαμωμένες,
λογιῶ δαιμονοκεφαλές, καρδις ξεστρατισμένες.
Νὰ βλέπω, νὰ θιαμαίνωμαι τ πς κατέντησάν τη
τὴν νθρωπότη ς τύλιξαν σ’ βύσσου τ πλεμμάτι.
Νά ’χω καὶ τος συντρόφους μου, στν στι ποκαρωμένους,
παγάνες νὰ νειρεύωνται κα όγχους ματωμένους.