Ὀρφικὸς ὕμνος Ἑστίας

Ἀπόδοσις τοῦ ὀρφικοῦ ὕμνου Ἑστίας

Ἄνασσα Ἑστία τοῦ ἰσχυροῦ τοῦ Κρόνου θυγατέρα,

τ’ ἀενάου μέγιστου πυρὸς πό ’χεις τὸ μέσο δῶμα,

τοὺς ὅσιους μύστες ἄμποτε στὲς τελετὲς νὰ ὑψώσῃς,

ν’ ἀειθάλλουν, νὰ πολυευτυχοῦν, νὰ εὐφρονοῦν, ν’ ἁγνεύουν·

κάστρο θεῶν μακάριων, θνητῶν τὸ δυναμάρι,

αἰώνια καὶ πολύμορφη, παμπόθητη, ὡσὰν χλόη,

μακάρια, χαμογελαστή, θυσίες δῶ καλοδέξου,

κι’ οὔρια εὐτυχία φύσηξε κι’ ὑγειὰ ἁπαλυνοχέρα.

Ἱστίη εὐδυνάτοιο Κρόνου θύγατερ βασίλεια,

ἣ μέσον οἶκον ἔχεις πυρὸς ἀενάοιο μεγίστου,

τούσδε σὺ ἐν τελεταῖς ὁσίους μύστας ἀναδείξαις,

θεῖσ’ αἰειθαλέας, πολυόλβους, εὔφρονας, ἁγνούς·

οἶκε θεῶν μακάρων, θνητῶν στήριγμα κραταιόν,

ἀϊδίη, πολύμορφε, ποθεινοτάτη, χλοόμορφε,

μειδιόωσα, μάκαιρα, τάδ’ ἱερὰ δέξαι προθύμως,

ὄλβον ἐπιπνείουσα καὶ ἠπιόχειρ’ ὑγίειαν.

Τροπάριον εἰς Πλάτωνα

Τροπάριον εἰς Πλάτωνα

σκη΄

Τοῦ ἀστροφόρου κόσμου ἐφανέρωσας τὴν φύσιν,

κατέδειξας ἀγῶνα πρὸς τῶν ὄντων τὸν λειμῶνα,

ἐκήρυξας τὸ σῶμα ψυχῆς ἀθανάτου δῶμα,

τὴν ἀρετ’ εἶπας γνῶσιν καὶ ἀνάμνησιν τὴν γνῶσιν·

δεῦτ’ ἐλευθερωθῶμεν οἱ δεσμῶται τοῦ σπηλαίου,

πλησίον τοῦ στομίου φῶς ἀνέσπερον θεῶμαι,

τοῦ ἀγαθοῦ τὸ ἄστρον ὑπερούσιον αὐγάζει.

Χαῖρε ὁ φιλόσοφος, ὁ τοῦ γένους μέγας αὐλητήρ.

Χαῖρε ὁ μυθοποιός, ὁ τοῦ θείου λόγου ῥαψῳδός.

Ὁ ἱερὸς γάμος

Ὁ ἱερὸς γάμος

σκζ΄

Ἥλιος ἐπρωτοχάραξε, βροχὴ οὐρανόθε τρέχει,

φωτοσαϊττεύει τὰ δεντρά, τὸν ἄμμο ἀχτιδοβρέχει.

Πᾶς ἥσκιος ὀπισωπατεῖ, σέρπεται τὸ σκοτάδι,

ὀφίδ’ ὑπάγει καταγῆς, φεύγει τ’ ἀητοῦ τὸ σκιάδι.

Ἥλιος ἀντρειώθη βαθμηδὸν καὶ χρώματ’ ἀχνοῤῥαίνει,

χτίζει τὰ σχήματ’ ἁρμαθιές, γραμμὲς ὁλοῦθε δένει.

Τὸ νύχιο κῦμα ἐπάγωσε καὶ σκορποκαταλυέται,

μορφὴ ἐκ τὰ βύθη φαίνεται, στὸ ἡλιόφως ἀναδυέται.

Ἥλιος ἀκέρηος ἔλαμψε κι’ ἡ νύχτα σπηληοκρύφθη,

ἔλειψε τ’ ἀξεδιάλυτο, τὸ πᾶν γεωμετρήθη.

Τοῦ σκοτοχάους τ’ ὄνειρον ἀνεστολίσθη κόσμος,

τὸ ἐδύνετον φανερωθῇ ἐφανερώθη νόμος.

Στοχάζομ’ ὡς ἀγρόκηπο τὴν πρὶν τοῦ κόσμου χώρα,

μήτ’ ἦσαν δέντρη καὶ ἀνθοί, μήτ’ ὕδωρ, γῆ, μήτ’ ὥρα.

Κεῖτο ζυμάρι ἀνείδωτο καὶ ὅ,τι μπόρειε ὑπάρξῃ

σπέρμα ἐκοιμᾶτο, τρίσβαθα, στοῦ ἀνύπαρκτου τὴν τάξι.

Τρισήλιος πρωτανέτειλε, τὴν λάσπη δοξαρεύει,

σπαρνᾷ τὸ ἀσάλευτο κορμί, στὴν ξιφαριὰ σαλεύει.

Κι’ ἐγιόμισε μορφὴ παντοῦ, γεωμετρία καστρώθη,

κι’ ἀπ’ τοῦ Νοητοῦ τὴν δοξαριὰ πλάσις ἐθεμελιώθη.

Κι’ ὑγιὸς γεννήθη ὁ μέγας Πᾶν, τ’ ὁλόλαμπρο βλαστάρι,

ποὺ ἄπαυτα στροβιλίζεται, γυροβολᾷ μὲ χάρι.

Κι’ ἀντάμα ἡμεῖς χορεύομε κι’ ὁμοῦ γυροβολοῦμε,

κάθε στιγμὴ τοῦ αἰώνιου γάμον ἱερὸ τελοῦμε.

Πίσω ἀπ’ τὸν Ἄθω ἐῤῥόδισε, φωτίσθ’ ἡ Σιθωνία,

τοῦ ἀρχῆθεν γάμου ἀνάμνησις τελέσθ’ ἡ ἱερουργία.

Στὴ φοῦχτα μου ἁρμυρὸ νερό, σπονδὴ στὸν ἄμμο ῥαίνω,

σηκώνομαι, τινάζομαι, κι’ εἶν’ ὥρα νὰ πηγαίνω.

(Δυὸ φωτοστῆλες ἀντικρύ, στὰ σκότη ὡς γυμνωθοῦμε,

ἥλιος μου, γῆ σου, κι’ ἥλιος σου καὶ γῆ μου, θὰ πιωθοῦμε.

Κι’ ὣς μὲς στὴν κεντρικὴ φωτιὰ θὲ νὰ ὑψωθῇ ἡ δίνη,

τῆς πρωταυγῆς ἡ θύμησις στὴν αὐγινή μας κλίνη.)

Φωτογραφία Ι

Ὁ προπάππος μου Εὐάγγελος Σαρρῆς μὲ τὴν προγιαγιά μου Γιαννοῦλα Ῥῆγα, ἀπὸ τὸ Χαμιντιὲ τῆς Μαγνησίας τοῦ Ἕρμου.

Φωτογραφία ἱστολογίου