Chaplinesque

Ποίημα τοῦ Χάρολντ Χὰρτ Κρέην

Πραγματοποιοῦμε τὶς ταπεινὲς προσαρμογές μας,

ἱκανοποιημένοι μὲ τόσο τυχαῖες παρηγοριὲς

καθὼς ὁ ἄνεμος νὰ καταθέτῃ

σὲ γλιστερὲς καὶ πολὺ φαρδειὲς τσέπες.

Ὅτι μποροῦμ’ ἀκόμη ν’ ἀγαποῦμε τὸν κόσμο, ποὺ σμείγει

κάποιο γατάκι νὰ λιμοκτονῇ στὸ σκαλοπάτι, καὶ γνωρίζει

ἀπανεμιὲς νὰ τὸ φυλοῦν ἀπ’ τὴν μανία τοῦ δρόμου,

ἢ τοῦ ἀγκῶνα σκισμένες κρυψῶνες ζεστές.

Θὰ παραμερίσουμε, καὶ μέχρι τὸ στερνὸ μειδίαμα

θὰ βραδύνουμε τὴν καταδίκη κείνου τοῦ μοιραίου ἀντίχειρα

ποὺ ἀργοτρίβει τὸν πτυσσόμενο δείκτη του πρὸς ἐμᾶς,

δεχόμενοι τ’ ἀνόρεχτο λοξοκοίταγμα μὲ πόσην ἀφέλεια

καὶ μὲ πόσην ἔκπληξι!

Κι’ ὡστόσο τοῦτες οἱ περίτεχνες πτώσεις δὲν εἶναι ψεύδη

περσσότερο ἀπ’ τὶς πιρουέτες κάθ’ εὐκάμπτου μπαστουνιοῦ·

Οἱ κηδεῖες μας δὲν εἶναι, τρόπον τινά, ἐπιχείρησις.

Μποροῦμε νὰ σᾶς ἀποφύγουμε, καὶ κάθε τὶ πλὴν τῆς καρδιᾶς:

Ποιὸ τὸ κρῖμα μας ἂν ἡ καρδιὰ συνεχίζῃ νὰ ζῇ.

Τὸ παιχνίδι ἐπιβάλλει μειδιάματα· ὅμως ἔχουμε δεῖ

τὸ φεγγάρι στὰ μοναχικὰ στενὰ νὰ χρίζῃ

τοῦ γέλιου ἅγιο δισκοπότηρο ἕν’ ἀδειανὸ τεφροδοχεῖο,

καὶ μέσα σ’ ὅλον τὸν ἀχὸ τῆς εὐθυμίας καὶ περιπέτειας

ἔχουμ’ ἀκούσει κάποιο γατάκι στὴν ἐρημία.