The Sun Has Long Been Set

Ποίημα τοῦ Γουίλλιαμ Γουόρντσγουορθ

Εἶν’ ἀπ’ ὥρα ὅπου ὁ ἥλιος ἔχει δύσει,

τ’ ἄστρη ἀνὰ δυὸ καὶ τρία νηοφερμένα,

μήτ’ ἀκόμη τὰ πουλάκια ἔχουν σιωπήσει

σὲ δεντρὰ καὶ θάμνους μέσα φωλεμμένα.

Μιὰ ἢ δυὸ τσίχλες, κι’ ἕνας κοῦκκος μὲ γυρίζει,

κι’ ὁ ἀγέρας μακρυνὸς ὅπου σφυρίζει,

καὶ ὁ ἦχος τοῦ νεροῦ ὅπου ἀναβλύζει,

καὶ τοῦ κούκκου ὁ ἡγεμονικὸς κρωγμὸς

ἀντηχεῖ καὶ γέμει ὁ κοῖλος οὐρανός.

Ποιός θὰ ἤθελε τάχα «νὰ παρελάσῃ»

στὸ Λονδίνο, «δῆθεν κάποιος νὰ περάσῃ»,

ἕνα βράδυ τοῦ Ἰούνη σὰν κι’ αὐτὸ

μὲ τέτοι’ ὡραῖο μισοφέγγαρο ἁπαλό,

καὶ μ’ ἀθῷες εὐδαιμονιὲς γύρω του ὁμάδι;

Ἕνα βράδυ ὅπως εἶν’ αὐτὸ τὸ βράδυ.

Πορτραῖτο: Margaret Gillies;

"Courtesy of the University of Texas Libraries, The University of Texas at Austin."