Εἰς τὸ κομποσκοινάκι

Εἰς τὸ κομποσκοινάκι

σπη΄

Κόμπο, κόμπο τὸ μετρᾷ * κι’ εὔχεται ἐν δάκρυσιν.
«Μνήσθητι, ὦ Κύριε, * τὰς ψυχὰς τῶν δούλων Σου.
Κεῖνοι μᾶς ἀνέστησαν, * κι’ ἂν δὲν τοὺς ταπείνωσαν…
τά ’δε ἡ δόξα τῶν ἀστρῶν, * μόχθησαν ὑπὲρ ἡμῶν
κι’ ἔστεκ’ ἡ ἀγάπη των * κάστρο καὶ φτεροῦγα μας».
Δίπλα λάμπει τσίπουρο· * στάλα χύνει καταγῆς,
πενιχρὴ γουλιὰ τραβᾷ, * κύκλο νηὸν ἐκίνησεν.