Ποίημα τοῦ Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ
Πλουσιώτερ’ ἡ καθάρια μέρα στὸ τελείωμά της·
μία χρυσαφένια αἴγλη στὸ λειβάδι πάνω ἑδρεύει·
ἥσκιοι ἁβροὶ γλιστροῦν, σημάδι ἀναπαύσεως δροσάτης
σὲ τοπίο ποὺ πραΰνει, θάλασσα ποὺ γαληνεύει.
Καὶ στὸ πειὸ εὐγενές, πειὸ φίνο, πειὸ ὡραῖο φῶς λουσμένη
ἡ ψυχὴ πρὸς γλυκυτέρα, πειὸ ὑψηλὴ εὐτυχία ῥέπει·
τὸ μεσημερνὸ φῶς λείπει κι’ ἡ ματιὰ εὐνοημένη
αὐξανόμενη τὴν χάρι σ’ οὐρανὸ καὶ γῆ προβλέπει.
Μὰ πρὶν ἡ ἁγνοτέρα λάμψι μπῇ στὸ πράσινο κορῶνα,
ἢ ὡραιότατη στιλπνότης τὸ ἀναμένον ἄλσος ντύνει,
ἀμφιλύκη ὁλοπυκνώνει, κι’ ἡ παροδικὴ εἰκόνα
μὸν μιὰ θύμησι ἁγιασμένη τῆς ἀγάπης πίσω ἀφήνει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου