Ποίημα
τοῦ Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ
Ὀλύμπιοι θεοί! Ὑμᾶς πῶς ν’ ἀπολησμονήσω
καὶ νὰ δεθῇ ἡ πίστι μου στὸ νηὸ πιστεύω τοῦ Χριστοῦ;
Τὲς πατρικὲς θεότητες μπορῶ ν’ ἀπαρατήσω
γιὰ κεῖνον ὅπου μάτωσε ὑπὲρ τ’ ἀνθρώπου ἐπὶ σταυροῦ;
καὶ νὰ δεθῇ ἡ πίστι μου στὸ νηὸ πιστεύω τοῦ Χριστοῦ;
Τὲς πατρικὲς θεότητες μπορῶ ν’ ἀπαρατήσω
γιὰ κεῖνον ὅπου μάτωσε ὑπὲρ τ’ ἀνθρώπου ἐπὶ σταυροῦ;
Πῶς
στὴν ἀδυναμία μου ἐλπίδες νὰ βαστάξω
σ’ ἕναν μοναδικὸ Θεό, κι’ ἂς ἔχῃ μπόρεσι τρανή;
Γιατί ἀπ’ τὸ πλῆθος τοῦ Διὸς βοήθεια πειὰ μὴ δράξω
ν’ ἁπαλυνθῇ ὁ πόνος μου, νὰ λάμψ’ ἡ ὥρα ἡ σκοτεινή;
σ’ ἕναν μοναδικὸ Θεό, κι’ ἂς ἔχῃ μπόρεσι τρανή;
Γιατί ἀπ’ τὸ πλῆθος τοῦ Διὸς βοήθεια πειὰ μὴ δράξω
ν’ ἁπαλυνθῇ ὁ πόνος μου, νὰ λάμψ’ ἡ ὥρα ἡ σκοτεινή;
Δρυάδες
πλέον δὲν βρίσκονται εἰς ὄρη δασωμένα
κεῖ ποὺ συχνὰ περίλυπος περιπλανιέμαι μοναχός;
Ναϊάδες εἰς κρηνῶν νερά, δὲν εἶναι, κρουσταλλένια;
Μήτε σ’ ὠκεανῶν ἀφρὸ τῶν Νηρηΐδων ὁ χορός;
κεῖ ποὺ συχνὰ περίλυπος περιπλανιέμαι μοναχός;
Ναϊάδες εἰς κρηνῶν νερά, δὲν εἶναι, κρουσταλλένια;
Μήτε σ’ ὠκεανῶν ἀφρὸ τῶν Νηρηΐδων ὁ χορός;
Τὸ
νέο γοργαπλώνεται, φθίν’ ἡ προτέρα πίστι.
Ὁλοῦθε τ’ ὄνομα «Χριστός» στὸν ἄνεμον ἀντιλαλεῖ.
Μὰ ἡ συντριμμένη μου ψυχὴ παντέρμη ἀπελπίστη
καὶ ἐδεήθη στοὺς Θεοὺς τὴν ὑστερνή της προσευχή.
Ὁλοῦθε τ’ ὄνομα «Χριστός» στὸν ἄνεμον ἀντιλαλεῖ.
Μὰ ἡ συντριμμένη μου ψυχὴ παντέρμη ἀπελπίστη
καὶ ἐδεήθη στοὺς Θεοὺς τὴν ὑστερνή της προσευχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου