Ῥωμαϊκὸν σονέττο (Τοῦ παρακατιανοῦ)

 Ῥωμαϊκὸν σονέττο

(Τοῦ παρακατιανοῦ)

σξη΄

Ὤ! Μακάριοι * ποὺ σὲ ὑποτιμοῦνε,
ταπεινόν, ἀχαμνὸν * ποὺ σὲ ὀρδινιάζουν·
τοῦ βίου ὁδηγὸν * στεῤῥὸν σ’ ἀραδιάζουν,
καὶ παρακάτω * καὶ τρίτον σὲ θωροῦνε.
Πὼς δὲν ἔζησες, * πὼς διόλου δὲν ἐχάρης,
καί φτωχὸς καί λιτὸς * καί ἀταξείδευτος·
ἀνήλιος ἡδονῶν, * πάντ’ ἀσυγχρώτιστος,
δὲν ἀξιώθης * γεῦσι ζωῆς νὰ πάρῃς.

Ὅτι βαστιέσαι * στοῦ κάλλους σου τὸ κάστρον,
ἀντρειεύεσαι * στὸ πειὸ ἁψηλὸ πυργί σου,
κι’ ἔρμος θωρεῖς * τῶν πολλῶν τὴν παράταξι.
Τῶν μαρμαρινῶν * σταυρῶν ἡ διάταξι
κάποιο λιόγερμα * ψιθύρισεν στ’ αὐτί σου:
«Σὲ ἀρκεῖ μι’ αὐλή, * μιὰ φυλλωσιά, ἕν’ ἄστρον».