Ῥωμαϊκὸν σονέττο (Τῆς πτώσεως)

Ῥωμαϊκὸν σονέττο
(Τῆς πτώσεως)

σξθ΄

Ὁ Στράτης τρώγει στὸν σοφρά, καφὲ ἡ Ἄννα πίνει,
γυρνοῦν εἰς νηόστρωτες αὐλές, θωρᾶν ψηλὰ μπαλκόνια·
τὰ τέκνα σπίτι’ ἀνάστησαν, κι’ οἰκοδομὴ νὰ δίνῃ,
κατέχουν πειὰ κι’ ἐξοχικὰ κι’ ὅσα ἐλεῖπαν χρόνια.
Κι’ ἐρώτησα τὴν μάννα μου κι’ ἐρώτησα τὴν θειά μου,
«Πρόσφυγες, πῶς θὰ χαίρονταν τὰ τόσ’ ἀποχτημένα»·
συνδυὸ μοὶ ἀπεκρίθησαν κι’ ἐσκίρτησε ἡ καρδιά μου,
«Μήτε ποὺ τὰ ἐπρόσεχαν καὶ τά ’χανε γραμμένα».

Ἀμ’ ὅταν ἱστοροῦσαν * τῶν ἀνθρώπων τὸν κάματο
ἁγνὰ συγκινημένοι * τοὺς ἀξίους ἐπαίνευαν,
τοὺς μόχθους τῶν ἀγώνων, * τῆς ἀρετῆς τὴν σμίλη.
Ὤ παππού μου! Γιαγιά μου! * Τὴν ξεφτίλα, τὸν θάνατο
τῆς πτώσεως μὴν ζήσω· * κι’ ὀμνύω στὰ μᾶς ἕνωναν
ποτὲς μὴν προσκυνήσω * ὡς καὶ ὑμεῖς τὴν ὕλη.