Ἐξκάλιμπερ

Ἐξκάλιμπερ

σξβ΄

Σὰν τὸ γυμνὸ Ἐξκάλιμπερ, τὸ λιθοστερηωμένο,
ποὺ γλείφει το ψιλόβροχον, τυλίγουν το οἱ ἀντάρες,
τὸ οὐδεὶς νὰ εὑρέθη σύρῃ το, τὸ οὐδεὶς ν’ ἀποτραβήξῃ,
τὸ οὐδεὶς χεροζυγιάσῃ το, περάσῃ στὴν ζωστρή του,
νὰ εἰπῇ του «Εἶμ’ ὁ ῥῆγας σου καὶ σὺ ἡ δύναμίς μου»,
οὕτως ὀρθὴ ἐλούετον, στητὴ καὶ γυμνωμένη.
Κι’ ἦτο ἡ κορμοστασιὰ σπαθί, πέτρα οἱ λουτροψηφῖδες,
κι’ οἱ ὑδροῤῥοὲς ψιλόβροχον κι’ οἱ ὑδρατμοὶ ἀντάρες.
Κι’ ἐπόθουν νά ’μπω εἰς τὸ λουτρό, νὰ τὴν σφιχταγκαλιάσω,
στήθια νὰ σμείξουν κι’ ἂς κοπῶ, χέρια νὰ πισωπιάσω,
νὰ εἰπῶ της «Εἶμαι μοῖρα σου καὶ σὺ κρυφὴ ψυχή μου».