Ἀστικὸ σονέττο

Ἀστικὸ σονέττο

σνθ΄

Οἱ τοῖχοι ἐλάμπαν μὲ τὸ σμαραγδένιο χρῶμα
καὶ οἱ μπερντέδες βαθυκόκκινοι ταφτάδες,
πέριξ χαλκοί, πίνακες, κρύσταλλα σ’ ἀράδες,
κι’ ἡ ὡρηὰ στοῦ φλόγινου τοῦ καναπὲ τὸ στρῶμα.
Μοίραζε τσάϊ μὲ πορσελάνινο σερβίτσιο
κι’ ἀφέλειες πέφταν ἀπ’ τὸ εὔμορφο κεφάλι,
«Μὰ ἂς μιλήσουμε γιὰ ποίησι καὶ πάλι»,
τρίσχαρα μάτια ὅλο εὐγένεια, πλάνη, βίτσιο.

Ἄχ! Καὶ νὰ ἐγνώριζεν ἡ «Ἂρ Ντεκὸ» κυρία
πόσο στερφέψαν τῆς ποιήσεως τὰ μεράκια…
Ἐνθάδε ἡ σὰρξ γιὰ μόνη στρέχει ὀπτασία.
Κεῖνος τὸ βένγκε ὀβὰλ τραπέζι ἀναμετροῦσε,
τὰ σκαλιστὰ μ’ ὅλο μπορντοῦρες ποδαράκια,
κι’ ἂν δυὸ γυμνῶν κορμιῶν τὸ πάθος θὰ βαστοῦσε.