254

 

Ποίημα τῆς Αἴμιλυ Ντίκινσον

Ἐλπὶς εἶναι τὸ πουπουλένιο πλάσμα
ὅπου κουρνιάζει μέσα στὴν ψυχή,
καὶ ᾄδει τὸν σκοπὸ δίχως τὰ λόγια,
κι’ ἀναπαημὸ ποτέ του δὲν κρατεῖ,

κι’ ἡδύτερα γροικιέται στ’ ἀγριοκαίρι·
κι’ ἐπίπονο δρολάπι χρεία νὰ ’ρθῇ
στ’ ἀχαμνοπούλι σάστισμα ἵνα φέρῃ
ποὺ ἐβάσταξε πολλοὺς μὲ θαλπωρή.

Τ’ ἄκουσα στὴν κατάψυχρη ἐπικράτεια,
σ’ ἀπόξενης θαλάσσης τὰ νερά·
ἀμή, ποτέ, σ’ ὅποια ἐσχατιὰ κι’ ἂν βρέθῃ,
ψιχίο δὲν μοῦ ἐζήτησε σταλιά.