Ὁ λεμονόκηπος

Ὁ λεμονόκηπος

σκα΄

Στὸν Δημήτριο Δικαῖο

Στῶν περβολιῶν τὴν μέσι λεμονόκηπος,

μιὰ δωδεκάδα δέντρη, σύθαμπον, ἐρμιά,

κι’ ὁλογδυμνὸ κορίτσ’ ἰδοὺ λευκόχερον

εἰς κουνιστὸ θρονὶ πέρα καὶ δῶθε πάει.

Μαλλιὰ μὲ λεμονάνθια καταμάργαρα

στοῦ ὠχροῦ κορμιοῦ τὸν ἄμμον ἀφροχύνονται,

σταυρώνει καὶ λυγίζει κνῆμες καὶ μεριά,

τὰ στήθη ἀναπετάζουν ὡς κορμώνεται,

κι’ ἀγερικόν, ὁμοιάζει, ἀκρελεφάντινο.

Τ’ ἀρχῆθεν Κάλλος ὥρισε ἀπρομάντευτο

κι’ ἐπρόσταξεν ὁ γρῦλλος, μόνος, νὰ λαλῇ,

κι’ εἶπεν ὁ λεμονόκηπος ν’ ἀκινητῇ.

Ὁ κυνηγὸς θωρεῖ τ’ ἅγιον εἰκόνισμα,

προσκυνογονατίζει στὴν ἀγροεκκλησιά,

κι’ ὁ πόνος ὁ ἁψίγλυκος, κατάβαθα,

τὸν δρόμο ἀναφεγγίζει τοῦ αἰώνιου.