Ποίημα τοῦ Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ
Κάποιαν οἰκία σύδεντρο κυκλώνει
στημένη σ’ ἑνὸς λόφου τὰ ῥιζά,
ἐκεῖ ποὺ ἱστοροῦν οἱ δεντροκλῶνοι
θρύλους μυστήριους μὲ κακοῦ χροιά·
πάνω σὲ ξύλα τόσο γερασμένα,
ποὺ ἀνασαίνουν ἀπὸ τοὺς νεκρούς,
κρύα, χλωρά, τὰ κλήματα συρμένα
τρέφοντ’ ἀπὸ περίεργες ὁδούς·
κι’ οὐδεὶς γνωρίζει ποιοὺς χυμοὺς βυζαίνουν
σ’ ὁγρῆς γλοιώδους κλίνης τοὺς βυθούς.
Στὰ χώματα τῶν κήπων της φυτρώνουν
λουλούδια ἔμμορφα καὶ ἁψηλά,
κι’ ὅλ’ οἱ χλωμοὶ ἀνθοὶ ἐλευθερώνουν
ἄρωμα στὸν ἀέρα ποὺ σκορπᾷ·
ὅμως ὁ ἥλιος ὁ σπερνὸς σὰν φαίνῃ
μέσῳ ἀχτίδων ἐρυθρῶν λαμπρῶν
μιὰ φαιοκαστανὴν εἰκόνα φέρνει
ἐνώπιον τῶν περίεργων ματιῶν,
καὶ τὴν γλυκειὰ τῶν λουλουδιῶν εὐώδια
σκεπάζει ὀσμὴ ἀρίφνητων μερῶν.
Τὰ ὁρμανιασμένα χόρτα κυματίζουν
ἐπάνω στὶς βραγιὲς καὶ στὴν αὐλή,
θύμησες ἀμυδρὲς γεύσεις κομίζουν
πραγμάτων ὅπου πειὰ ἔχουν χαθῆ·
οἱ πλάκες στῶν βολτῶν τὸ λιθοδρόμι
ἔχουνε πιάσει κροῦστα κι’ εἶν’ ὑγρές,
κι’ ἕνα πνεῦμα παράξενο στοιχειώνει
μόλις οἱ ἀχτῖδες δύσουν οἱ ἐρυθρές,
καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ θεατῆ γιομίζει
μ’ ἀχνὲς εἰκόνες, κάλλιο μὴ ὁρατές.
Ἦτον θερμὸς Ἰούνης, καλοκαίρι
ποὺ στὴν σκηνὴ ἐστάθηκα μπροστά,
ὅταν χρυσάχτιδο τὸ μεσημέρι
χτυπᾷ στὴν πρασινάδα φωτερὰ
ὅμως μὲ ῥῖγος κρύου ἐτυλίχθην,
γυρεύοντας ἀδύναμα τὸ φῶς,
καθὼς μία εἰκόνα ξετυλίχθη…
στὰ μάτια γεφυρώθη ὁ καιρὸς
κι’ εἶδα τὸν χρόνο ποὺ ἤμουν ἐκεῖ πέρα
πρὶν ἀναλάμψῃ ὡς ἀστραπὴ νυκτός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου