Evening Star

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ποίημα τοῦ Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ

Τόπος κρυφὸς καὶ γαληνός, τ’ ἀντίκρυσα μέσ’ ἀπὸ ἐκεῖ
ὅπου τὸ δάσος τὸ παληὸ λειβάδι μισοαρπάζει.
Σ’ ὅλες τὲς δόξες τοῦ δειλιοῦ ἀναμεσὶς ν’ αὐγάζῃ -
πρῶτον ἀχνό, μὰ μὲ θωριὰ ποὺ ἀργοδυνάμωνε λαμπρή.

Νύχτα, καὶ τὸ ἔρμο φαροφῶς, μὲ κεχριμπάρινη χροιά,
τὴν ὅρασί μου ἐρέθισεν ὡς μὴ ἄλλοτ’ ἰδωμένο·
τὸ ἄστρο τὸ ἑσπερινό – μὰ χιλιαυγατισμένο
σὰν πειότερο στοιχειωτικὸ μὲς στὴν σιωπή, στὴν μοναξιά.

Χάραξ’ εἰκόνες ξενικὲς ἐπὶ τοῦ τρέμιου ἀέρος –
θύμησες σκόρπιες ποὺ διαρκῶς μοῦ ἐγιόμιζαν τοὺς ὀφθαλμούς –
πύργους καὶ κήπους ἀχανεῖς· πέλαγ’ ἀνοίκεια κι’ οὐρανοὺς
μιᾶς φευγαλέας θολῆς ζωῆς – δὲν ξεύρω νὰ εἴπω μέρος.

Μὰ ξεύρω πειά, οἱ ἀχτῖδες του ποὺ τ’ ἀστροχάη δρομοῦσαν
ἀπ’ τὴν χαμένη, μακρυνή, πατρίδα μου ἐκαλοῦσαν.