Ὑψηλὴ μαγεία

Ὑψηλὴ μαγεία

Π

«Ἡ ποίησις», μοῦ εἶπε, «εἶναι τέχνη· πανίσχυρη τελετουργικὴ ὑψηλὴ μαγεία, ἡ ἀνωτέρα μορφὴ τοῦ εἴδους. Καὶ ὅπως καταλαβαίνεις κάθε τὶ ἀκραῖο ἐνέχει πάντα κάποιον κίνδυνον, ὡς φίδι σφιχτοπλεγμένο στὸν πυρῆνα του, ὅπου ἀδύνατο ν’ ἀφαιρεθῇ. Ἐργαλεῖο της ὁ ἀμόλευτος Λόγος, ὄχι φίλτρα καὶ βοτάνια καὶ θυμιάματα, καὶ ἡ ἔπαρσις τοῦ ποιητοῦ, ἔτσι ὅπως φαίνεται φορὲς πολλὲς εἰς τοὺς πολλούς, εἶναι τὸ δυνατὸ σφίξιμο τοῦ χεριοῦ του γύρω ἀπὸ τὴν πέννα. Ἐκεῖ δὲν ἁπλώνεται ἡ χώρα τῆς μετριοφροσύνης, κι’ ἂς φαντάζῃ ὁ πλέον μετριόφρων τῶν ἀνθρώπων στὴν καθημερινὴ ζωή του. Πῶς ἀλλιῶς, μὲ ποῖον θάῤῥος, θὰ ἐπικαλεστῇ τρομερὲς καὶ ἀσύλληπτες ὀντότητες γιὰ τὸν ἄνθρωπο, πῶς θὰ φωνάξῃ τὰ ὀνόματά τους ἂν νιώθῃ κοινός, ὀνόματα ὅπως τὸ Θεῖον, τὸ Κάλλος, ὁ Ἔρωτας, ὁ Θάνατος, ὁ Χρόνος… , τέτοιο φριχτὸ καὶ μέγα πλῆθος, ὥστε νὰ παρουσιαστοῦν ἐνώπιόν του καὶ νὰ συνομιλήσῃ μαζί τους. Πῶς θὰ κατεβάσῃ τὸν οὐρανὸ στὴν γῆ, πῶς θὰ δώσῃ μορφὴ στὸ ἀφανέρωτο, πῶς θὰ ἰχνηλατήσῃ τὴν σκιερὴ ἐνέργειά του».

     «Διαφέρει λοιπὸν πολὺ ὁ ποιητὴς ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους», εἶπα.

     «Σὲ τίποτα», εἶπε. «Ὁποιοσδήποτε ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ γίνῃ τελεστικὸς μάγος ἂν τὸ θελήσῃ, ἀρκεῖ νὰ μάθῃ καλὰ τὴν τέχνη του, τὸν ὠργανωμένο, μὲ τελετουργικὸ σκοπό, λόγο, καὶ νὰ γέμῃ πάθους καὶ γενναιότητος. Στοὺς μυστικοὺς τόπους ὅπου θὰ βαδίσῃ, ἀγαπητέ, τὸν προσμένει ἡ πληρότης τῆς δημιουργίας, ὅμως κατόπιν ἀκολουθεῖ πάντα ἡ διάλυσις καὶ ἡ ἐρήμωσις».

     Τὸν καιρὸν ἐκεῖνο κατέφθασεν ἡ σερβιτόρα μὲ τὴν τέταρτη γύρα. Καὶ ἡ σερβιτόρα ἔσκυψε ν’ ἀποθέσῃ τὰ πιοτὰ στὸ τραπεζάκι. Καὶ καθὼς ἀπέθετε τὰ πιοτά, σκυμμένη, ἐφανερώθη τὸ στῆθος αὐτῆς εἰς ἐμένα καὶ ὁ κῶλος αὐτῆς εἰς τὸν συμπότη. Καὶ κατόπιν εὐχήθη «Στὴν ὑγειά σας!» καὶ ἀνεχώρησεν, ὅτι ἐκλήθη γιὰ νέα παραγγελία.

     «Ὡραῖα βυζιά! Μαγεία!» παρατήρησα.

     «Θεσπέσιος κῶλος! Ποίησις!» ἀναφώνησε. Ἀκολούθησαν ἡ διάλυσις καὶ ἡ ἐρήμωσις καθὼς πίναμε σιωπηλοὶ τὴν πρώτη γουλιά. Τὸν χτύπησα φιλικὰ στὴν πλάτη, «Σὲ νιώθω» τοῦ εἶπα, ἐκεῖνος ἔνευσε καὶ ξαναήπιαμε.