Ὀρφικὸς ὕμνος Πρωτέως

Ἀπόδοσις τοῦ ὀρφικοῦ ὕμνου Πρωτέως

Τὸν ποντοκλειδοκράτορα, φωνάζω, τὸν Πρωτέα,

τὸν πρωτογυιόν, ὁπ’ ἔδειξεν ὅλης τῆς φύσεως τὲς ἀρχές,

κι’ ὅπου σ’ εἴδη πολύμορφα τὴν ἅγιαν ὕλη ἀλλάζει

πανέντιμος, πολύβουλος, τὰ τωρεσνὰ γνωρίζει,

κι’ ὅσα ἦσαν πρωτύτερα κι’ ὅσα ἀκλουθήσουν πάλι·

ὅτι ὅλα ἡ φύσις τά ’θεσεν ἡ πρώτη στὸν Πρωτέα.

Ἀλλ’ ἔλα στοὺς ἱερουργοὺς μ’ ὅσιες προγνώσεις, πάτερ,

κι’ ἔπειτ’ ἀπ’ ἔργα πλούσιου βιοῦ καλὰ στερνὰ νὰ πέμπῃς.

Πρωτέα κικλήσκω, πόντου κληῖδας ἔχοντα,
πρωτογενῆ, πάσης φύσεως ἀρχὰς ὃς ἔφηνεν,
ὕλην ἀλλάσσων ἱερὴν ἰδέαις πολυμόρφοις,
πάντιμος, πολύβουλος, ἐπιστάμενος τά τ' ἐόντα,
ὅσσα τε πρόσθεν ἔην, ὅσα τ' ἔσσεται ὕστερον αὖτις·
πάντα γὰρ ἐν Πρωτεῖ πρώτη φύσις ἐγκατέθηκεν.
ἀλλά, πάτερ, μόλε μυστιπόλοις ὁσίῃσι προνοίαις
πέμπων εὐόλβου βιότου τέλος ἐσθλὸν ἐπ' ἔργοις.