Εὐχὴ εἰς τὸν Ἅγιον Δημήτριον τὸν μυροβλύτην ὑπὲρ Μακεδονίας

Εὐχὴ εἰς τὸν Ἅγιον Δημήτριον τὸν μυροβλύτην

ὑπὲρ Μακεδονίας

σκϚ΄

Τοῦ ἡλίου τ’ αὔγασμα, * τὴν μυριοκάνδηλη νυχτιά,

τοῦ πελάγους τὸ γλαυκό, * τοῦ λειβαδιοῦ τὴν χλόη

καὶ τῆς βουνίσιας κρήνης * ῥέον καθάριον ὕδωρ,

ἐντὸς ποθῶ, Δημήτριε, * τῆς φύσεως πᾶν κάλλος.

Ἐδῶ στέκει ὁ οἶκος * ὅπου πατρίδα μου καλῶ,

νυμφεύθη ἡ ψυχή μου * τὸ μυστικό της σῶμα,

πελλαῖος δράκων πνεῦμα * πέρζωσε τὸν κισσό μου,

ἡ χώρα σου, Δημήτριε, * τῶν Μακεδνῶν τὸ δῶμα.

Ἐδῶ εἰμὶ ὁ Νέστωρ * μὲς στοῦ ζοφεροῦ σταδίου

τὸ ἀνήλιαγο κελλί· * τὸ σφαγμένον εἶμ’ ἀρνί,

μὲ κλαίω ζῶντας ἀκόμα, * ζῶντας μὲ μνημονεύω,

ἐντὸς τρέμω, Δημήτριε, * τὸν πάμφριχτον Λυαῖο.

Τῆς γῆς οἱ κεφαλᾶδες * πλήθια Λυαίων κυβερνοῦν

μὲ πλούτου μαῦρα σκῆπτρα, * γητειὲς αὐτολατρείας·

πῶς στ’ ἄμμου τ’ ἀντροκάλιο * δεινοὺς πολεμιστάδες,

ἂν καὶ βαστῶ, Δημήτριε, * πῶς δύναμαι νικήσω;

Ἰδού, ἐθνῶν ἐμπόροι * ἐνώπιον ὄχλου σέρνουσι

τὴν κόρη τῆς Ἑλλάδος· * γυμνώνουν μετὰ χλεύης,

σκίζουν ἀρχαῖες πορφύρες, * ἀρχαία ψυχὴ μολεύουν,

θρηνῶ, φρῖξον Δημήτριε, * τ’ ὄνομ’ αὐτῆς κουρσεύουν.

Γι’ αὐτὴν θὰ πολεμήσω. * Τὸ ψεῦδος, κρῖμ’ ἀσχώρετο

κι’ ἥσκιος βαρύς, θολώνει * τοῦ δίκηου τὸ ἡλιόφως·

στῆς ἀρετῆς τὸν κάμπο * κάθ’ ἄνθος βεβηλώνει

κι’ ἄχρωμ’ ἀνθεῖ, Δημήτριε, * καὶ μήτ’ εὐώδια χύνει.

Τοῦ Λόγου εἶσαι κοίτη, * τὰ οὐρανόθεν ὕδατα,

κῦμα δριμὺ ἀφρίζον, * ἂς ῥεύσωσιν ἐντός μου

γιομίζοντάς με θάῤῥος * τὲς λίμνες ὡς γιομίζουν,

δειλὸς εἰμί, Δημήτριε, * οἱ ποταμοὶ τοῦ κόσμου.

Κι’ ὅταν σταθῶ στὸν ἄμμο, * γύρω εἰς πλάσι ἀνείδωτη,

μακάβρια θ’ ἀνεμίζουν * ματόβρεχτοι χιτῶνες,

θ’ ἀνοιοῦν μαῦρες φτεροῦγες, * μάτια θ’ ἀστράφτουν πείνας,

νύχια γαμψά, Δημήτριε, * κῆρες οἱ ἀνδροφόνες.

Καὶ ἂν μὲ ἀντρειώσῃ * τῶν χειλιῶν σου ἡ ἀνάβρα

κι’ ἀκατέλυτος φανῶ, * πρὸς μὲ ὡς μειδιάσουν

δόξα κι’ ἀλαζονεία * τὸ βλέμμα θ’ ἀποστρέψω·

σὺ νικητής, Δημήτριε, * καὶ ἡ Μακεδονία.

Στὸν θρόνο τοῦ αἰθέρος * ὑπὲρ ἡμῶν, Δημήτριε,

κάμε νὰ μεσιτέψῃς· * ὅτι σὺ ἀξιώθης

ὑπὸ τοῦ Βασιλέως * οὐράνια τὴν πατρίδα.

Φύλαξον, ὦ Δημήτριε, * τὴν ἐπὶ γῆς πατρίδα.