Λύρνα

Λύρνα

σκδ΄

Κεῖται μιὰ λίμνη * στὸν ἐρυθρὸ πλανήτη·

ὄχ’ ὑπογείως, * κάτω ἀπ’ τοῦ ἡλιοῦ τὴν σκῆτι

μονάζουν στὸ φῶς * τὰ σκοῦρα ὕδατά της.

Κεῖ ξαπόστασα, * στὴ νεκρωμένη ὀχθιά της,

ἀναμετρῶντας * τῆς γῆς τὴν μαύρη μοῖρα.

Καὶ μὲς στ’ ὄνειρον *  τὸ μήνυμα μοῦ ἐδόθη

πὼς τὴν γυρεύουν, * ποθοῦν τὰ μυστικά της.

Μόλις στῆς ὀχθιᾶς * σταθοῦν τὴ νέρινη ὄψι,

ναί, τὸ μυστικὸ * τῶν μυστικῶν θὰ εὕρουν,

- κι’ ἐκεῖ κι’ ἀλλαχοῦ * καὶ εἰς τὸ πᾶν ἀκέρηον -

τὸν ἑαυτό τους * ποὺ ἀναμετρᾷ τὴν μνήμη.

Ἄλλο δὲν θὰ βροῦν, * κι’ εἶναι ἁπλῶς μιὰ λίμνη

ὅπου θώρησα * στὰ νήνεμα νερά της

τοῦ θνητοῦ λαοῦ * τὴν πολύπικρη πεῖρα.

Μοῦ ἐγνώρισε * στ’ ὄνειρον τ’ ὄνομά της,

Λύρνα τὴν καλοῦν, * τὴν ὀνομάζουν Λύρνα.