Αἱ φωναὶ τῶν δαιμόνων

Αἱ φωναὶ τῶν δαιμόνων

σιε΄

Μῦθος, ποίησις: * Αἱ φωναὶ τῶν δαιμόνων·

ἔτσι, λέω, νογᾷ * ἡ θειοτέρα πλάσις.

Ποιός ἐκ τὰ θνητὰ * ξεύρει τοὺς δαιμονίους;

Οἱ μάγισσες ξεύρουν * κι’ οἱ ἅγιοι ξεύρουν

κι’ οἱ λαφρόσκιωτοι * κι’ οἱ τριστυραγνισμένοι

καὶ τ’ ἁγνὰ παιδιὰ * κι’ οἱ, ἀλιά, χαροκαμμένοι

κι’ οἱ ἐν ὄρεσιν * κι’ οἱ ἐπὶ τῆς θαλάσσης

κι’ οἱ ἁλίπλαγκτοι * σ’ ὠκεανοὺς σκοτίους

κι’ οἱ ἐν ἐρήμοις * ποὺ χάνοντ’ ὧρες στ’ ἄστρη,

κι’ ὅλ’ οἱ ξωμάχοι * στοῦ νοῦ τὲς μεθορίους.

Καλοξεύρει το * κι’ ὁ ἀγαπᾷ καὶ κρύβει

καὶ ὁ ῥεμβάζων * στὰ ἡλιάχτιδα ποὺ σβένουν,

κάθε βαρδιᾶνος * ποὺ μὲ δοξάρι φρύδι

ἄγρυπνος θωρεῖ * τῆς ἄβυσσος τὸ χέρι.

Ὅτι οἱ τέτοιοι * νοερῶς, κι’ εἰς τ’ ἄνω μέρη,

μετὰ δαιμόνων * πολλάκις συντυχαίνουν.