Ἄληστον ὄναρ

Ἄληστον ὄναρ

σπβ΄

Σ’ ἀρχαῖον πατάρι ἀνήλιαγον, σοφίτ’ ἀραχνιασμένην,
ἀπάνω εἰς σκεβρὸν θρονί, τάβλα σαρακιασμένην,
καὶ κάτω ἀπ’ τὴν φωτοχυσιάν, πλάι στὸ μελισσοκέριν,
ἐντὸς βιβλίου κιτρινωποῦ κι’ ἀπ’ ἔξω πετσωμένου,
μέσα εἰς φύλλα πάνλερα, γράμματα σπιλωμένα,
ἐτρέχαν τὰ ὀμμάτια του καὶ τ’ ὄναρ ἀναγνώθει.

«Ἤμην ἐντὸς διαστήματος, οὐχὶ ὡς τὸ ἰδικόν μας,
τὸ κατραμένιον, τ’ ἀμαυρόν, τὸ δνοφερόν, τὸ μέλαν.
Ἦτον ὡς ὕδωρ θολερὸν κι’ ὡς ἄμμος ζαχαρένια,
ὅμως καὶ πάλι διάφανον καὶ μ’ ἄστρη ὁλογιομᾶτον,
ζάλευκα, κόκκινα, χρυσᾶ, πλήθια πολλῶν χρωμάτων.
Εἰς τὸ κενὸν ἐστέκομουν, εἰς βάσιν δὲν ἐπάτουν,
κι’ ἔρμος ἐθώρουν τρόγυρα, ν’ ἀναβιγλίζω τ’ ἄστρη,
κι’ ἠπόρουν ποῦ νὰ εὑρίσκωμαι, τὸν χῶρον συλλογιόμουν.
Αἴφνης ὁράω μιὰ σήραγγα, στόμιον σιμὰ νὰ κεῖται,
κι’ εἶχε τὸ σχῆμα ὀκτάγωνον, οὕτως βαστῶ τὴν μνήμην,
ἀπάνω, κάτω πλειὸ πλατύ, κοντὸ δεξιά, ζερβά του,
κι’ εἶχε τοιχιὰ ὁγρὸν γυαλίν, οἱ ἀστραρμαθιὲς φαινότουν.
Δύναμις κεῖσε μ’ ἔσυρεν κι’ ἔνδον γιὰ μέτρα εὑρέθην
κι’ εὐθὺς συνέβη ἀλλόκοτον, τρόμος δριμὺς ζυγώνει.
Σείστη τῆς σήραγγος ὁ ἀὴρ κι’ ἐβάλθη νὰ πυκνώνῃ,
καὶ σύμπηκτος ἐβάραινεν ὡσότου στέρηο ἐγίνη,
κι’ ἀπόμεινα ν’ ἀκινητῶ, ὀψάριν μὲς στὸν πάγον,
ἀμὴ καλῶς ἀνέπνεα, δίχως πνιγμὸν νὰ νιώθω.
Τότες ἀκέρηα ἡ σήραγγα μὲ βιὰ πολλὴ ἐκινήθη,
κι’ ὁμοῦ ἐκινούμην μέσαθε ποὺ αἰχμάλωτον μ’ ἐκράτει,
κι’ ἔτρεχε πάν’ ἀπ’ τ’ ἄλογο, πλειὸ πάν’ ἀπ’ τὸν πετρίτη,
πάνω κι’ ἀπ’ τὸ πεφτάστερον, νύκτωρ ποὺ ὁδοφλογίζει.
Ἔτρεχε δρόμον ἄπειρον, μύριες ζωὲς νὰ τρέχῃς,
ἀνηφοριές, κατηφοριές, στροφές, τρανὲς εὐθεῖες,
ὥσπου εἰς τ’ ἄκρον ἔφτασεν, λεύτερον ξέβρασέν με,
κι’ εὑρέθην πάλ’ εἰς τὸ κενόν, μετέωρος νὰ πλέω.
Τὴν δῶθ’ ἐβίγλισα μεριά, πλέον σκοτερὴ μοὶ ἐφάνη.
Νῦν πέρα ὀμπρός μου ξέκρινα, σκληρὸν παννὶ αἰωρεῖτο,
τετράγωνον καὶ κίτρινον, μέγα καὶ τεντωμένον,
κι’ εἶπα, «Μὴ ἐστήθη σκηνικόν; Παράστασις ἀρχίζει;»
Μαῦρες μορφὲς ξεπήδησαν, τ’ ἄδειον παννὶ γιομίζει
μ’ εἰκόνες καὶ συμπλέγματα τεράτων καὶ ἡρώων,
καλῶ τα μελανόμορφα, μ’ ἀρχαῖα ἀγγεῖα ὡμοιάζαν,
κι’ ὡς ἔδειχναν μύθους παληοὺς νοημ’ ἄλλον ἐμηνοῦσαν.
Σκηνὴ ἐρχότουν κι’ ἔφευγεν, σειρὰ σκηνὴ ἀκλουθοῦσεν,
κι’ εἰς τὸ κατόπι ἄλλαζε νηά, σκηνὲς ἀράδα ἐπαῖζαν,
κι’ ἐννόησα τὸ ἐσήμαιναν, ἔγνων τὸ ἐσυμβολίσαν.
Ἦσαν τοῦ βίου μου σταθμοί, ἐθώρουν τους καθάρια,
κι’ ἔκραζα, «Νά ποὺ ἐγίνη αὐτό, νά ὅντες συνέβη κεῖνο»
καὶ τὴν ζωήν μου ἐξέταζα, πράξεις μου ἀναμετροῦσα.
Ἐτέλεψ’ ἡ παράστασις, τὸ διάστημα ὅλο ἐσβήστη,
κι’ ἔστεκα μὸν ὡς ὅρασις, πηχτὸν σκοτάδι ὁλοῦθε.
Τετράδιον ἐμφανίστη ὀμπρός, εἰκονογραφημένον,
κι’ οἱ ζωγραφιὲς κοκκινωπές, μὲ δίχως ἄλλον χρῶμα,
κι’ ὡς ἄνοιξεν τὸ ἐξώφυλλον, γυρνοῦσαν οἱ σελίδες,
τὰ σχέδια ἐποίουν κίνησιν, σὰν ζωντανὰ ἐνεργοῦσαν.
Δεσμὸ ἀφηγοῦντο ἐρωτικόν, ἀγάπην ἱστοροῦσαν,
κι’ ἤμην ἐγὼ μὲ θηλυκιά, τρίτον δὲν εἰκονίζαν,
ἐγὼ εἰς τὴν ὄψιν γνώριμος κι’ ἀνέγνωρη ἐκείνη.
Μὲ ἡδὺ φιλὶν ἐτέλειωσεν, μ’ ἁβρὴν ἀγκάλην κλείνει,
κρῖμα, δὲν τὸ κατώρθωσα νὰ ἰδῶ τὸ πρόσωπόν της,
κι’ ἦλθ’ ἁπαλὸν φῶς αὐγινὸν καὶ μ’ ἤγγιξεν τὰ ὀμμάτια».