Night-Gaunts

 

Ποίημα τοῦ Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ

Νὰ πῶ δὲν ξεύρω, σέρποντας ἀπὸ ποιὰ βγαίνουν κρύπτη,
μὰ ὄντα εὔκαμπτα θωρῶ κάθε νυχτιᾶς τὴν ὥρα,
μεμβρανοφτέρουγα κι’ ἰσχνὰ καὶ μαῦρα, κερασφόρα,
μ’ οὐρὲς πό ’χουν διχαλωτή, σὰν τῆς κολάσεως, μύτη.

Φουσσᾶτα φτάνουν στοῦ βοριᾶ τὴν φουσκωμένη πλάτη,
μ’ ἄσεμνο σφιχταγκάλιασμα ὁποὺ τσιμπᾷ, ἐρεθίζει,
ἁρπάχνοντάς με γιὰ φριχτὸ ταξείδεμμα ποὺ ἀρχίζει
πρὸς γκρίζους κόσμους ποὺ εἶν’ βαθιὰ στὸ φρέαρ τοῦ ἐφιάλτη.

Τὶς πριονωτὲς κορφὲς τοῦ Θὸκ σαρωτικὰ περνᾶνε,
ἐνῷ ἀγνοοῦν κάθε φωνὴ ποὺ μοῦ ’χει ἀπομείνει,
καὶ μέσῳ τῶν κάτω ὀπῶν στὴν βρωμερὴ τὴν λίμνη
ποὺ σ’ ὕπνο ἀβέβαιο φουσκωτὰ σογγὸθ τσαλαβουτᾶνε.

Ὅμως ἀλί! Κάποια μιλιὰ μονάχα ἂς ἠχοῦσαν,
ἢ στῶν προσώπων τὴν μεριὰ πρόσωπα νὰ φοροῦσαν!

Εἰς τὸν Λόγον

Εἰς τὸν Λόγον

σπ΄

Καιροὺς αὐτολογιόμουνα τρισπέρφανο ληοντάρι,
βρουχιόμουν «Εἶμαι λεύτερος, δὲν προσκυνῶ κἂν ἕναν,
δὲν σκύβω μήτε εἰς τὸν θεόν, οὕτως ἐποίησέν με».
Καὶ νῦν ὁ καταγέλαστος, καὶ νῦν τ’ ἄδειο κουφάρι,
δεσμά Σου ἀτός μου ἐντύθηκα, τὲς ἅλυσές Σου ἐζώστην,
κι’ ὁλόκορμα τὲς κουβαλῶ κι’ ὁλόψυχα φορῶ τες,
κι’ ὁλόνοα τὲς ἐξυμνῶ κι’ ὁλόκαρδ’ ἀγαπῶ τες,
καὶ μ’ ὀνομάζω δοῦλον Σου κι’ αὐθέντη μου καλῶ Σε.
Οὕτως εἰμὶ ἐλεύθερος: (Λέξεις καὶ πάλι λέξεις)
Τὸ τίποτα τοῦ γίγνεσθαι στὴν ἄγκυρα τοῦ εἶναι.